..η συνέχεια..

../.. συνεχεια απο το προηγουμενο


Αποκτώντας λοιπόν το παιδί άλλαξαν τα ενδιαφεροντα μου και ο τρόπος που έβλεπα και αντιμετώπιζα τους γύρω μου.Πράγματα που με ενοχλούσαν κάποτε , έπαψαν να εχουν σημασία και άλλα που δεν περνούσαν ποτέ απο το μυαλό μου έγιναν το άλφα και το ωμέγα.

Οι αναθεωρήσεις λοιπόν δίνουν και παίρνουν τον τελευταίο καιρό.Επαψα κυρίως να κρίνω καταστάσεις και ανθρώπους.
Ισως μια φίλη να είχε μιλήσει απότομα ή να είχε πει μια κακία.Αρπαζόμουν κατευθείαν.Αν δεν συμβαινει ομως κατα εξακολούθηση ,μήπως εχει δικαιολογία ?
Ενα άλλο ντρανταχτό παράδειγμα αφορά στην ανατροφή του παιδιού.Συνηθίζαμε με τον άντρα μου βλέποντας γονείς και πιτσιρίκια να σχολιάζουμε τα κακώς κείμενα.Ειναι πάρα πολύ εύκολο να κρίνεις όταν είσαι απ' ξω.Εμείς λέγαμε δεν θα κάναμε ποτέ αυτό ή εκείνο.Χμμ.....Πολυ εύκολο και βολικό οταν είσαι επισκέπτης....Οταν το παιδί ειναι δική σου ευθύνη όμως....εκεί σε θέλω..!
Επίσης κάποιοι έπαιρναν μια απόφαση με την οποία δεν συμφωνούσα.Είμουν κατευθείαν αρνητική, οχι απαραίτητα μπροστά τους ομως μέσα μου βιαζόμουν να βγάλω συμπεράσματα. Ξέρεις τα πάντα γι' αυτους τους ανθρώπους ? πως νιώθουν ? τι τους οδήγησε στη συγκεκριμένη απόφαση ? Μην κρίνεις απο τον εαυτό σου.

Ολο αυτο το παραλλήρημα ξεκίνησε με αφορμή μια κουβέντα που είχα με μια γνωστή μου.
Μιλάμε μια φορά το χρόνο .Είναι παλιά συμμαθήτρια και που και που ανταλλάσουμε τα νεα μας.Κάποια στιγμή έγινε αναφορά στο παιδί και τον παιδικό σταθμό (υπάρχει ποστ που αναφέρομαι στη δυσκολία προσαρμογής που είχε το παιδί) Της λέω οτι είμαστε σαφώς καλύτερα αλλα ακόμη και μέτα απο τέσσερις μήνες το πρωί κλαψουρίζει και δεν θέλει να πάει σχολείο.Είμουν αρκετά στεναχωρημένη, δεν μ'αρεσει να μιλάω στην πραγμτικότητα γι αυτο το θέμα γιατι συχνά οι συζητήσεις φτάνουν σε αδιέξοδο.Για να ελαφρύνω λοιπόν την κουβέντα της λεω ''δεν πρέπει να τρελαθούμε κιόλας ...δεν είναι το μοναδικό παιδί που πάει σχολείο, πρέπει να πάψω να ανησυχώ'' και απαντάει με ύφος επικριτικό ''μα τι λες τώρα ? το δικό μας παιδί είναι πάντα μοναδικό ''Απέφυγα να απαντήσω ...τελειώσαμε την κουβέντα και κλείσαμε..

Δεν θύμωσα. Δεν θύμωσα καθόλου.Πληγώθηκα όμως...Αυτη η κουβέντα ηταν σαν μαχαιριά.Εκείνη δεν ήξερε τι έχω περάσει και τι περνάω ακόμη.Εκείνη δεν ήξερε οτι κόντευα να τρελαθώ απο την ανησυχία μου.Οτι πήγαινα στη δουλειά και τα νούμερα χόρευαν μπροστά μου.Οτι το έριξαν στο blogging για να ηρεμήσω.Οτι τσακώθηκα με τον άντρα μου.Οτι ερχόμουν καθημερινά σε αντιπαράθεση με την μητέρα μου.Οτι βομβαρδιζόμουν με συμβουλές και υποδείξεις όλων.Οτι με έτρωγαν οι τύψεις που ήξερα οτι το παιδί κλαίει κάθε μέρα.Τα βράδια δεν κοιμόταν .Τις πρώτες μέρες δεν έτρωγε.Και όμως είμουν αναγκάσμενη να το κάνω.Η καρδούλα μου ξέρει...

.....Υστερα πήρα βαθιές ανάσες....Χαμογέλασα....''Κάπως ετσι θα μίλαγα και εγω κάποτε'' μονολόγησα....και έγραψα το ποστ!