Συγνώμη...

Η γέννηση του παιδιού μου με ολοκλήρωσε σαν άνθρωπο.Ενιωσα ακόμη πιο ευτυχισμένη.Η ζωή μου ομως άλλαξε.Αυτο ηταν φυσικό επόμενο οτι θα συμβεί.Ταυτόχρονα ομως προέκυψαν κάποια προβλήματα τα οποια δεν θεωρούσα οτι θα παρουσιαστούν ποτέ.Οχι σε μας..... και αναφέρομαι σε επίπεδο οικογενειακών σχέσεων.

Τα παραπάνω σε συνδυασμό με την κούραση που νιωθω με κάνουν χαλια.Εχω πολύ άγχος , νιώθω το 24ωρο να μην με καλύπτει.Το αποτελεσμα ? πολλά νεύρα και εξάντληση.
Εκτος απο το οτι κάνω κακό στον εαυτο μου, πληγώνω και τον ανθρώπο μου.Πληγώνω τον άνθρωπο που λατρεύω.Ποτε δεν μου κάνει παράπονα , ουτε τσαντίζεται μαζι μου.Εκτος απο εχθες.Χθες με ρώτησε να είμαι ευτυχισμένη και γιατι είμαι τόσο εκνευρισμένη.Αραγε με πίστεψε οταν του ειπα οτι τον λάτρευω και δεν εχει να κανει με αυτον?
Στεναχωρήθηκα τόσο πολυ που τον είδα ετσι.Ηταν απογοητευμένος και δεν του αξίζει.
Οταν συνειδητοποίησα ποσο τον αδίκησα με την συμπεριφορά μου, ηθελα να πέσω γονατιστή να του ζητήσω συγνώμη.

Πως θα χαλιναγωγήσω τα νεύρα μου? συχνά πυκνά τον εγωισμό μου? και κυριως γνωρίζοντας οτι τα θέματα που με πιέζουν ειναι αθεράπευτα,εγω πως να το παίξω τρελή και να μην τα σκέφτομαι ?