Δυσκολες στιγμες
Ξεκίνησε ο παιδικος σταθμός.
Το παιδί υποφέρει.
Νιώθω οτι το κεφάλι μου θα σπάσει.
Δεν μπορώ να διώξω απο πάνω μου το φόβο.
Το φόβο αν προχωρώ σωστά.
Κλαίει ακατάπαυστα.Με ζητάει συνέχεια.
Δεν μπορώ ουτε να αλλάξω δωμάτιο.
Με πιάνουν ενοχές.Λες να νομίζει οτι τον εγκαταλείπω?
Ολοι μου λένε οτι ειναι η εβδομάδα της προσαρμογής.
Αν ομως το παιδί επηρεαστεί ψυχολογικά?
Γενικά ειναι χαρούμενο παιδί.
Τώρα ομως κλαίει συνέχεια και στον ύπνο του.
Τέταρτη μέρα σήμερα και δεν εχουν αλλαξει πολλά πράγματα.
Ισα- ίσα .
Χθες το βράδυ δεν κοιμηθήκαμε καθόλου.
Δεν μπορώ να ακούω συμβουλές.
Το εκτιμώ οτι ολοι προσπαθούν να με καθυσηχάσουν αλλα δεν βοηθάει.
Οταν τον βλέπω να υποφέρει σπαράζει η καρδια μου.
Μπορει καποιος να μου εγγυηθει οτι ολα θα πανε καλα?
Το παιδί υποφέρει.
Νιώθω οτι το κεφάλι μου θα σπάσει.
Δεν μπορώ να διώξω απο πάνω μου το φόβο.
Το φόβο αν προχωρώ σωστά.
Κλαίει ακατάπαυστα.Με ζητάει συνέχεια.
Δεν μπορώ ουτε να αλλάξω δωμάτιο.
Με πιάνουν ενοχές.Λες να νομίζει οτι τον εγκαταλείπω?
Ολοι μου λένε οτι ειναι η εβδομάδα της προσαρμογής.
Αν ομως το παιδί επηρεαστεί ψυχολογικά?
Γενικά ειναι χαρούμενο παιδί.
Τώρα ομως κλαίει συνέχεια και στον ύπνο του.
Τέταρτη μέρα σήμερα και δεν εχουν αλλαξει πολλά πράγματα.
Ισα- ίσα .
Χθες το βράδυ δεν κοιμηθήκαμε καθόλου.
Δεν μπορώ να ακούω συμβουλές.
Το εκτιμώ οτι ολοι προσπαθούν να με καθυσηχάσουν αλλα δεν βοηθάει.
Οταν τον βλέπω να υποφέρει σπαράζει η καρδια μου.
Μπορει καποιος να μου εγγυηθει οτι ολα θα πανε καλα?
αναρτήθηκε από το χρήστη AVRA στις
3:43 μ.μ.
5 σχόλια:
Avra ακούω διάφορες ιστορίες, θετικές και αρνητικές για τους παιδικούς σταθμούς. Εφόσον αποφασίσατε να πάτε το παιδί στον παιδικό, κάντε υπομονή. Αν δεις ότι δεν στρώνουν τα πράγματα μετά από 1 μήνα περίπου, τότε ίσως να πρέπει να σκεφτείτε το ενδεχόμενο μιας κοπέλας η οποία να το φροντίζει.
Κι αυτό γιατί από όσα μου γράφεις η επιλογή της γιαγιάς είναι μια δύσκολη για εσάς υπόθεση.
Avra μου, εγώ τα πέρασα με τον αδερφό μου στο νηπιαγωγείο. Μέχρι και την δασκάλα έβριζε. Τον αφήναμε με μισή καρδιά και μας έβγαλε την πίστη μέχρι να προσαρμοστεί.
Την γιαγιά άστηνα κάτω. Όσο καλή και να είναι μείνε μακριά. Μεγάλωσα με την γιαγιά, ωραία ήταν δεν λέω, αλλά... μια παιδαγωγός ξέρει πολύ περισσότερα...
θοδωρη και nemertes αυτο κανω, υπομονη. Δυσκολευομαι ομως πολυ.
Το θετικο ειναι οτι υπαρχει μια πολυ μικρη προοοδος.
Ειδομεν.
φιλια
Avra,δεν υπάρχει εβδομάδα προσαρμογής.Όλη μας η ζωή είναι μια προσαρμογή απέναντι στο άγχος του αποχωρισμού.Δεν είναι εύκολο σε ένα παιδί να εγκαταλείπει έστω και προσωρινά το οικογενειακό περιβάλλον.Εσύ απλά να μην νιώθεις ενοχές.Η αντίδραση του παιδιού απέναντι στον αποχωρισμό είναι φυσιολογική!
Ξεκίνησα την έρευνα αγοράς για παιδικούς σταθμούς. 16 μηνών θα είναι το βλαστάρι μου όταν θα έρθει η ώρα του πρώτου αποχωρισμού.
Μόνιμη είναι η ερώτηση στα χείλη μου : "τι συμβαίνει στη βδομάδα προσαρμογής"; Το ξέρω πως βασικά εγώ θα χρειαστώ προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα. Όμως κάπου μέσα μου θέλω να νιώθω ότι το μανάρι μου με χρειάζεται, με έχει συνηθίσει δίπλα του.
Η απάντηση στους 2 πρώτους με αποστομώνει, με εξοργίζει, με προβληματίζει. "Δεν χρειάζεται προσαρμογή, άστο αν θες τις πρώτες 1-2 μέρες για 2 ώρες και μετά άστο όλη μέρα, δεν θα πάθει τίποτε..."
Ο τρίτος που ρώτησα, διακρίνοντας προφανώς μια δόση αμφιβολίας στο βλέμμα μου την ώρα που του έκανα την κλασσική ερώτηση, έδωσε μια πιο αφοπλιστική απάντηση. "Είναι μικρό ακόμη, δεν ξεχωρίζει μαμά και μπαμπά, από την πρώτη μέρα θα συνηθίσει, απλά φέρτην εσύ και μετά άστην όλη μέρα σε μας, θα την γυρίσουμε με το λεωφορειάκι, δεν θα έχει κανένα πρόβλημα, το πρόβλημα το έχουν τα πιο μεγάλα παιδιά"...
Πρέπει να φοβάμαι τέτοιες απαντήσεις; Μήπως έχουν δίκιο, και άδικα ανησυχώ; Πράγματι το μωράκι μου θα περάσει τόσο όμορφα με τα άλλα παιδάκια, που θα ξεχάσει την ύπαρξή μου από την πρώτη μέρα; Τόσο ανεξάρτητα είναι λοιπόν τα παιδιά μας, από βρέφη ακόμη; Ή τόσο αναίσθητοι έγιναν οι ιδιοκτήτες των σταθμών;
Δημοσίευση σχολίου
Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]
<< Αρχική σελίδα