Με αφορμή την αποχώρηση του GELIAL

Ξεκίνησα ετούτο το blog τυχαία.Σερφάριζα στο ιντερνετ μια βαρετή καλοκαιρινή μέρα.Στο γραφείο είχαν ξεκινήσει οι άδειες ,δεν είχαμε και πολύ δουλειά.Λούφαρα...
Επεσα λοιπόν πάνω σε ενα blog, του AVEREL.Μου άρεσε πολυ .Εκανα κλικ στα links και ξεκίνησα να διαβάζω το ενα ιστολόγιο μετά το άλλο.Κάποια κείμενα με ξετρέλαναν, κάποια με προβλημάτισαν και άλλα με θύμωσαν.Μπήκα στη διαδικασία του σχολιασμού.Πότε να συμφωνήσω, πότε να διαφωνήσω κι άλλοτε να εκδηλώσω τον θαυμασμό μου.Κάποιοι ομως επέβαλλαν να εισαι blogger για να μπορέσεις να αφήσεις σχόλιο.Ξεφύσαγα, πήγαινα παρακάτω.Ο άντρας μου γέλαγε.Του φαινόταν περίεργο, εγω που σιχαινόμουν τους υπολογιστές,μόνο οτι είναι αναγκαίο για την δουλειά γνωρίζω, εγω που γκρίνιαζα που καθόταν με τις ωρες μπροστα απο την οθονη,τώρα του έπαιρνα το lap top και πορωνόμουν.Μου πετάει την ιδέα....και γιατί δεν ανοίγεις ενα δικό σου? Τρομοκρατήθηκα!Πως να εξωτερικεύσω τόσες σκέψεις , τόσα συναισθήματα? Ποτέ δεν είμουν καλή σε αυτά.Ουτε στην πραγματική ζωή. Στις εκθέσεις δε, στο σχολείο, είμουν μετριότατη.Φαντασία ..μηδέν.

Τελικά το έκανα μόνο και μόνο για να μπορώ να σχολιάζω στα αγαπημένα μου ιστολόγια.Υστερα απο λίγες μέρες φεύγουμε διακοπές.Βρισκόμουν σε νιρβάνα.Μες την τρελή χαρά...Ενα μεσημέρι , το παιδί κοιμόταν ,ο καλός μου διάβαζε εφημερίδα, παίρνω το λαπ τοπ και φτιάχνω ενα ποστ.Ενιωσα άλλος άνθρωπος, όπως τότε που κράταγα ημερολόγιο ..εκει γύρω στα δώδεκα, όταν μπήκα στο Γυμνάσιο.Αρχικά δυσκολευομουν, όταν άρχισαν να έρχονται τα σχόλια ξετρελάθηκα.Τώρα εχω κολλήσει.Αν και ακόμη πολλές φορές ντρέπομαι, δεν ξέρω πως να γράψω, δεν ξέρω αν μπορείτε να με καταλάβετε (αν και δεν εχω παράπονο , βρίσκω ανταπόκριση και ευχαριστώ που συμμετέχετε...!) Εχω να βγάλω και άλλα απο μέσα μου..μονο που δεν ξέρω πως...Οταν τα καταφέρνω μου δίνει μια αίσθηση ελευθερίας.Μπορώ να πω τα παραπονά μου, τις στεναχώριες μου αλλα και τις χαρές μου.Αυτη η ανωνυμία με βοηθάει να εκφράζομαι.Βέβαια έχουμε γίνει πολλοί δεν αποκλείεται να έρθω μούρη με μούρη (blog to blog) με γνωστές φυσιογνωμίες, αλλα το ρισκάρω.

Που θέλω να καταλήξω? οτι ναι μεν το ιντερνετ ειναι δημοσιοποίηση αλλα είναι μερική δημοσιοποίηση.Αν το ιστολόγιο έβγαινε σε εφημερίδα, θαέενιωθα προδομένη.Θα ειχε αποκαλυφθεί το καταφύγιο μου.Θα ηταν λες και κάποιος είχε τραβήξει τις κουρτίνες της κρεβατοκάμαρας μου και με παρακολουθούσε.
Το διαδίκτυο αφορά , ακόμη,μια μερίδα ανθρώπων , οι εφημερίιδες αφορούν σε ενα μεγαλύτερο ποσοστό πληθυσμού και η τηλεόραση στο σύνολο.

Με λίγα λόγια καταλαβαίνω την απόφαση του GELIAL και ίσως να έπραττα και εγω το ίδιο.Ο άνθρωπος ένιωσε εκτεθιμένος ....στο χώρο εργασίας του... στο φιλικό του περιβάλλον...Φαντάζομαι το στραπάτσο! Το καταλαβαίνω και το σέβομαι...κατι μέσα μου ομως δεν με αφήνει να το δεχτώ.Ηταν ιστολόγιο που άξιζε.Σαν κακομαθημένο παιδί θέλω να κτυπήσω τα πόδια μου και να μην το επιτρέψω να συμβεί.
Ελπίζω να αλλάξει γνώμη και να επιστρέψει , εστω και με διαφορετικό nickname.
Kάπου θα τον ξετρυπώσουμε!Δεν μπορεί ...!