δυσκολίες

Διάβασα << είναι εύκολο να γίνεις γονιός αλλα έιναι δύσκολο να είσαι γονιός >>
Δυσκολία δεν είναι μόνο η κούραση, η αυπνία , το τρέξιμο. Οι ενοχές και οι θυμοί για την κούραση που νιωθουμε .Το αίσθημα αποπροσανατολισμού, πολλες φορές πιο ειναι το καλό για ενα παιδί, μας μπερδεύει , πχ δεν θέλουμε να το καταπιέζουμε και να λέμε συνέχεια όχι αλλα πρέπει να βάζουμε περιορισμούς και τιμωρίες γιατι τα παιδιά εχουν ανάγκη απο σαφή όρια.
Δύσκολο επίσης είναι να μπορέσεις να δώσεις ολη σου την αγάπη και την προσοχή σε αυτα τα μικρά πλασματα, να μπορέσεις να τους μεταφέρεις τις γνωσεις και τις ευαισθησίες για την ζωή αλλα το κυριότερο να μπορέσεις να κατανοήσεις την ψυχή τους και να μην τους δημιουργήσεις τραύματα.

Αυτο το πόστ προέκυψε απο τη συμπεριφορά του γιού μου (5,5χρ) η οποία γνωρίζω οτι οφείλεται στη ζήλεια για την μικρή του αδερφή αλλα παρόλα αυτα με προβληματίζει απίστευτα και ψάχνω να βρω τρόπους σωστού χειρισμού.

Είναι ενα παιδι τέλειο , ευγενικό με άρτιο λεξιλόγιο κουβέντες που σε εκπλήσουν ευχάριστα. Απο πολύ μικρός μιλάει πεντακάθαρα και εχει εναν τρόπο έκφρασης που θα τον ζήλευε ενηλικας. Αυτο το παιδί ξαφνικά κάποιες στιγμές της ημέρας μεταμορφώνεται σε ενα κακομαθημένο πλάσμα , με έντονες εκρήξεις θυμού, πολλή επιθετικότητα, κυρίως προς τη αδερφή του αλλα και λεκτικά εναντίον μας.
Εκφράσεις του στιλ , τι γονείς είστε εσείς , δεν σας αγαπάω, θα φύγω απο το σπίτι κλπ. Σκέφτομαι Θεούλη μου αν είναι έτσι τώρα , τι θα γίνει στην εφηβεία ?

Εχω αντιληφθεί λάθη απο τη μεριά μας, όπως οταν η μικρή τον κτυπούσε και αυτος ανταπέδιδε αρχικά έβαζα τιμωρία τον τελευταίο. Τώρα το εχω διορθώσει βάζω και την μικρή αλλα ο μεγάλος έχει τόση δύναμη που νομίζω οτι θα την σκοτώσει οπότε πανικοβλημένη , του φωνάζω ετσι και αλλιώς.

Τον λατρεύω και όμως νιώθω οτι πολλές φορές δεν το αντιλαμβάνεται. Οταν τον βάζω τιμωρία πεθαίνω απο στεναχώρια. Του μιλάμε και του εξηγούμε οτι είναι μικρότερη , οτι δεν καταλαβαίνει αλλα οπως είναι φυσικό δεν το συνειδητοποιεί πάντα. Οταν λήξει η εμπόλεμη κατάσταση περνάμε πάλι στη φάση του τέλειου, υπάκουου και τρυφερού παιδιού.

Μέχρι τότε όμως φρικάρουμε, αυτο που με αγχώνει είναι να μην του δημιουργήσει η ζήλεια απωθημένα που θα τον δυσκολέψουν στην μετέπειτα ζωή του. Το εχω δει να συμβαίνει...

Αν μπορεί κάποιος ας βοηθήσει...

άλλα γι' άλλα... ήταν ομως έμπνευση..

Ετοιμαζόμουν να φτιάξω μια ανάρτηση για τα παιδιά , είχα μια δεύτερη και μια τρίτη στα σκαριά με γκρίνιες και ξαφνικά διαβάζω αυτο http://ionnkorr.blogspot.com/ και ......
η αιώνια ρομαντική μου πλευρά ξαναβγήκε στην επιφάνεια, η πλευρά που έχει μια τάση ολο και να αποστασιοποιήται απο μένα ...άλλωστε τα προβλήματα διαδέχονται το ένα το άλλο και πλέον είμαι μάνα δυο βλασταριών δεν επιτρέπεται να σαλιαρίζω σαν έφηβη.....(σκέφτομαι συχνά-πυκνά ).

Όμως το διαβασα και ''τσούπ'' είμαι πάλι αλλού και πλησιάζει και μια σούπερ ημερομηνία και ολο μου το ''είναι'' δόθηκε σε αυτη την ανάρτηση και αν μου επιτρέπει ο δημιουργός της θα κλέψω μια-δυο φράσεις ''δεν έβαλα λουκέτα και κλειδαριές ασφαλείας.... ο εγκέφαλος δεν πρόλαβε να αντιδράσει'' και να πάλι βρίσκομαι αναμεσα σε μια στίβα χαρτιά αλλα το μυαλό μου είναι σε εκείνον που δεκαπέντε χρόνια μετά στέκεται δίπλα μου, με φιλάει μετο ιδιο πάθος και με στηρίζει καθε μέρα και περισσότερο....και όταν τραβιέμαι ναζιάρικα απο την αγκαλιά του λέγοντας οτι παντρεμένοι άνθρωποι είμαστε μας βλέπουν στην γειτονιά να παλιμπεδίζουμε μου απαντά με το ιδιο πάντα παιχνιδιάρικο ύφος ''ακριβώς καρδούλα μου σε έχω αποκαταστήσει ...''

Υ.Γ : Σ' αγαπώ

Καλή αρχή!

Ύστερα απο απουσία δυο μηνών ξανά εδώ...έφτασε η ώρα να ευχηθώ καλό φθινόπωρο και καλή σχολική χρονιά στα βλαστάρια μας.

Περάσαμε την πόρτα του μεγάλου σχολείου, Νήπιο πλέον ...ανεξάρτητος αλλα και ντροπαλός , θαρραλέος αλλα και διστακτικός. Συναισθήματα που εναλλάσονταν και η περήφανη μάνα να προσπαθώ να κρύψω την συγκινησή μου.Οταν άφησα όμως το προαύλιο του σχολείου μπορεί και να υγράνθηκαν λίγο τα μάτια μου...μπορεί και να κτύπησε η καρδιά μου λιγο περισσότερο απο ταραχή αλλα και καμάρι...!

Περίεργο, τέσσερα χρόνια τώρα πήγαινε παιδικό σταθμό και όμως κάθε Σεπτέμβρη η ίδια αναστάτωση॥ Ειδικά τώρα που πήγαμε στο Μέγαλο σχολείο !

Η μικρή μας αδερφή εχει ξεκινήσει πρώτη εδω και 15 μέρες। Περνάει και αυτη το ζόρι της έμαθε πολύ νωρίς τι σημαίνει αποχωρισμός. Αποχωρισμός πάνω στο χρόνο απο την αγκαλιά της μαμάς, αλλα το πιο δύσκολο φέτος στα δυο της, χωρισμός απο τον αδερφούλη της. Νομίζω οτι το δεύτερο την πόνεσε περισσότερο !

Καλή αρχή σε ολα τα παιδάκια του κόσμου,
καλό κουράγιο σε ολους τους γονείς!!!