...και περάσαμε όμορφα...

Είχα κλείσει τραπέζι σε ενα μαγαζί στο αγαπημένο μου μέρος το Μικρολίμανο. Ολοι οι φίλοι πρέπει να μετάνιωσαν την ώρα και την στιγμή που δέχτηκαν να παραβρεθούν, διότι η αναζήτηση παρκινγκ κράτησε για κάποιους, περισσότερο απο μια ώρα. Είχα αγχωθεί γιατι γνώριζα οτι θα κατάφθαναν μουτρωμένοι. Για να χαλαρώσω σκεφτόμουν << χαλάλι μου τέτοια μέρα...είχα δυο χρόνια να γιορτάσω και το μαγαζί είναι τέλειο..>>. Πράγματι πλην ενός που μπήκε καταρρακωμένος στο μαγαζί με νευράκια κουρελιασμένα, οι υπόλοιποι με φίλησαν θερμά και ξέχασαν γρήγορα την ταλαιπωρία τους.

Το μαγαζί, είπαμε, τέλειο, το φαγητό καταπληκτικό και η ατμόσφαιρα το κατι άλλο.
Ηταν οτι ακριβώς επιθυμούσα.

Πήρα όμορφα και με πολύ γούστο διαλεγμένα δώρα, με καλυτερότερο της αγαπημένης μου φιλενάδας....Μία μέρα σπα με μασαζ, περιποίηση προσώπου και σώματος κερασμένα απο εκείνη!!!!!!Περιττό να σας πω οτι λάτρεψα την ιδέα της και την χειρονομία της!!!!

Το κρασί κατέβαινε σαν νερό με αποτέλεσμα να χαχανίζω ολόκληρη την ώρα. Άλλωστε δεν θέλω και πολύ. ...! Η βραδιά θα τελείωνε με ‘’διανυκτέρευση για δυο’’ αφου ο μικρος βρισκόταν ήδη στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού. Ο κανακάρης μας ομως είχε άλλα σχέδια.

Κατα τις 1.30 μας τηλεφώνησαν οι γονείς μου οτι έκλαιγε σπαρακτικά και τριγύριζε μέσα στο σπίτι αλαφιασμένος ψάχνοντάς μας. Οπότε το τελευταίο κομμάτι της βραδιάς απο ‘’διανυκτέρευση για δυο’’ μετατράπηκε σε διανυκτέρευση για τρεις οπως κάθε βράδυ.....Γενικά ομως πέρασα όμορφα, χαλάρωσα αρκετά και είμαι ιδιαίτερα ευχαριστημένη γιατί το είχα πραγματικά ανάγκη!

Αντε και του χρόνου ακόμη καλύτερα!

ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΥ ΠΟΛΛΑ

σήμερα γιορτάζουμε, για κοπιάστε...για ευχές.....

έχουμε και τουρτίτσα.....

αν θέλετε κομματάκι ομως , πρέπει να βοηθήσετε....

διότι τα 32 είναι πολλά..... δεν σβήνονται....

αλλα η ευχή μια και καλή..!!!

Το Σαββατο κλείνω τα 32...μια ψιλομελαγχολία με πιάνει ώρες ώρες δεν λέω...
Αυτό το 32 με ενοχλεί σαν αριθμός..... φτου φτου δεν μου φαίνεται ακόμη αλλα να , ηχεί στα αφτιά μου περίεργα.....

Δεν συνηθίζω να κάνω απολογισμό τέτοια μέρα . Ομως αν το καλοσκεφτώ, δεν έχω παράπονο απο τη ζωή μου.Στα 32 μου έχω αποκτήσει σχεδόν τα περισσότερα που είχα ονειρευτεί. Το μοναδικό που μου έχει λείψει είναι η ξεγνοιασιά. Μόνο αυτό.

(Λοιπόν άσχετο αλλα γιορτάζω και δεν πρέπει να ξεχάσω τα σημαντικά :

1. να κλείσω ραντεβού στο κομμωτήριο


2. να κάνω μανικιούρ
   
3. να κάνω αποτρίχωση
   
4. να διαλέξω τι ρούχα θα φορέσω
   
5. να κλείσω τραπέζι )

Το κυριότερο που με ενθουσιάζει ξέρετε τι είναι ? Η έξοδος ...πω πω σαν φυλακισμένη κάνω το ξέρω αλλα αυτό είναι το καλυτερότερο.Το παιδί στη μαμά και στο μπαμπά και εμεις έξω τα δυο μας με τους κολλητούς! Πράγμα που δεν συνηθίζουμε.....

Διαδικτυακοί έρωτες

Γίνεται συχνά λόγος για τον έρωτα στο χώρο του Internet, ο οποίος σχετίζεται , στις διάφορες έρευνες που διαβάζουμε κατα καιρούς , με την ψυχική απομόνωση των ανθρώπων. Ειναι γεγονός οτι οι γρήγοροι ρυθμοί ζωής και τα εξοντωτικά ωράρια στους χώρους εργασίας δυσκολεύουν τη σύναψη σχέσεων. Τα chat rooms σε αυτές τις περιπτώσεις ‘’ δουλεύουν ‘’ εντατικά. Πόσο εύκολο είναι να γοητευτείς απο κάποιον άνθρωπο γνωρίζοντάς τον απο τα γραπτά του στην οθόνη του ηλεκτρονικού υπολογιστή ? Στο παρελθόν εχω μπει σε τέτοια δωμάτια επικοινωνίας γι’αυτο θα απαντήσω με μεγάλη σιγουριά οτι είναι ιδιαίτερα εύκολο.Το ερώτημα ομως που θέτω ειναι αν μπορεί να δημιουργηθεί πραγματικός έρωτας. Εννοείτε οτι για να προχωρήσει η φάση πρεπει να προκύψει και γνωριμία face to face αλλα συνήθως σε αυτούς τους χώρους λέγονται πράγματα που δεν είναι πάντα αληθινά και παρουσιάζεται μια ωραιοποιημένη εικόνα του εαυτού μας . Αν λοιπόν επικοινωνείς με κάποιον μέσω του διαδικτύου, πόσο εμπιστοσύνη μπορείς να δείξεις και να τον συναντήσεις απο κοντά ? Υπάρχει ασφάλεια ?

Διευκρινίζω εδώ οτι αναφέρομαι μονο στα chat rooms και οχι στα blogs τα οποια ανήκουν σε μια ξεχωριστή μορφή επικοινωνίας όπου ο χαρακτήρας και ο ψυχικός κόσμος εν γένει , ξεδιπλώνεται καθημερινά μέσα απο τα κείμενά μας . Άλλωστε οι μπλοκοσυναντήσεις ειναι ομαδικές και γίνονται σε φιλικό επίπεδο. Σου δίνεται ευκολότερα η δυνατότητα να ''τσεκάρεις'' ως εναν βαθμό αυτόν που έχεις απεναντί σου .....

Γλυκειά αμαρτία....

Αυτή η έλλειψη χρόνου, αλλά κυρίως η έλλειψη αντοχής. Λίγος ύπνος και υποχρεώσεις πολλές.

Τα πειράγματα πολλά,καθημερινά,μεταξύ σοβαρού και αστείου.......Τα ραντεβού για να βρεθούν στο ίδιο τους το σπίτι δίνουν και παίρνουν. Οταν ακούν οτι συμβαίνει σχεδόν σε όλους που βρίσκονται στη δική τους φάση, χαμογελάνε ανακουφισμένοι.....

.

Στο μεταξύ κάποιες φορές η συνεύρεση είναι αστεία. Λες και δεν πρόκειται για τους ίδιους που βρίσκονται μαζί τόσα χρόνια. Λες και πρόκειται για παράνομο ζευγαράκι.

Στα κρυφά, στα κλεφτά, άλλοτε στα γρήγορα, άλλοτε τρυφερά και άλλοτε σαν γλυκειά αμαρτία .....Όπως αυτό το πρωινό.....σαν έφηβοι......σαν ζευγαράκι παράνομο.......χαμένοι κάπου στο χωροχρόνο....Όσο ο χρόνος δεν αρκεί ,τόσο τους αρέσει περισσότερο..... έφτασε εννέα παρα δέκα ...έπρεπε απο ώρα να φεύγουν ...να βρίσκονται στο δρόμο...να είναι ήδη στο γραφείο...εννέα και πέντε και δεν ξεκολλάνε...είναι γεμάτοι σημάδια.....αχ και να πάγωνε ο χρόνος....ενας υπνάκος είναι οτι χρειάζεται....αχ και να συνέχιζε αυτή η αγκαλιά....Βαθιά ανάσα και ενα γρήγορο ντους.....κρυφά γέλια ...πονηρά χαμόγελα ....πεταχτά φιλιά.......ρε συ μόνο σημαία που δεν σηκώσανε.......Θα τους πάρουν όλοι χαμπάρι...και με τέτοια θερμοκρασία πως να φορέσουν ζιβάγκο...Και το ηλίθιο χαμόγελο φορεμένο σε ενα ξέγνοιαστο πρόσωπο....Ναι θα τους μυριστούν όλοι, γιατί μερικές φορές ειναι λες και συνέβει μετά απο χρόνια....ή σαν να συνέβει πρώτη φορά.......

(πως να αποτυπωθούν όλα αυτά σε ενα κομμάτι χαρτι ή σε μια ιστοσελίδα ? πόσο γλυκανάλατα μπορούν να φαίνονται σε κάποια μάτια ? πως να μοιραστείς όσα νιώθεις και σε ποιόν, χωρίς να φανείς γραφικός ? στην πραγματική ζωή είναι αδύνατον ,θα τα μοιράζομαι εδω..... και ας με βαρεθείτε......)

Πάει...πέρασε...

Πάει πέρασε και αυτό...

Χρόνια πολλά σε όλους και κυρίως με υγεία και αγάπη , ειναι τα μόνα που χρειαζόμαστε ....!

Τέλειωσε και μια μελαγχολία φώλιασε πάλι στην καρδιά μου...
Έγραψα στο προηγούμενο πόστ πόσο σημαντικές θεωρώ αυτές τις γιορτές για μικρούς μεγάλους.Τελευταία όμως δεν περνάω καλά.....κάθε χρόνο και χειρότερα.
Πρέπει να σταματήσω να έχω προσδοκίες ? Πρέπει να απομυθοποιήσω τις καταστάσεις ?
Εξακολουθώ να πιστεύω πεισματικά σχεδόν σε όλα...να μένω φανατικός οπαδός των πεποιθησεών μου ..... φανατικός οπαδός των πρέπει .....προσκολλημένη σε ολα οσα ειχα πλάσει ονειρικά και ομορφα τόσα χρόνια στο μυαλό μου.....οχι δεν μετανιώνω...αρνούμαι να μετανιώσω...
Οι άνθρωποι που απαρνιούνται τις αξίες τους χάνουν πολλα περισσότερα απο αυτούς που παραμένουν ρομαντικοί στα πιστεύω τους.
Δεν θέλω να χάσω την αφέλεια των συναισθημάτων μου....Και ας πληγώνομαι και ας γράφω τώρα όπως γράφω...δεν κάνω πίσω...Αύριο θα κοιτάω το ποστ και θα χαμογελάω. Αύριο...σήμερα όμως έχω το δικαίωμα να μελαγχολήσω....
Άραγε τα γράφω για να τα πιστέψω , για να πείσω ποιον? τον εαυτό μου? ισως...
Δεν με νοιάζει, έλπιζω....

Έλπιζω γιατί έχω δίπλα μου έναν υπέροχο άνθρωπο.Ούτε αυτός πέρασε καλά.Οσο διαφορετικοί και αν είμαστε κατα ενα μαγικό τρόπο σε ορισμένα θέματα είμαστε ίδιοι και ας μην το παραδέχεται ! Δεν μιλώ συχνά γι΄αυτόν ...μου έχει πάρει τα μυαλά ο μικρός άντρας του σπιτιού....Τον παραμελώ συχνά....Σήμερα όμως νιώθω οτι τον αγαπώ περισσότερο απο εχθές...Τι να πω ? μ΄αρεσει να τον βλέπω, να τον ακούω , να τον μυρίζω , να τον ακουμπάω ,να τον αισθάνομαι ...Τον αγαπώ γιατι με ρωτάει αν πεινάω την στιγμή ακριβώς που το χρειάζομαι. Γιατί όταν θέλει να φάει γλυκό κοιτάζει συνωμοτικά και ρίχνει πονηριές ματιές στην κουζίνα.Γιατί νομίζει οτι μου κρύβεται και δεν το καταλαβαίνω...
Τον αγαπώ γιατι με σκεπάζει την ώρα που ξαπλώνω.Γιατί όταν κοιμάται μοιάζει με μικρό παιδί.... Τον αγαπώ γιατι ακόμη και οταν τον στεναχωρώ δεν θέλει να μου το δείξει.....Τώρα που γράφω μου λείπει...Θέλω να τον πάρω τηλέφωνο να του πω δυο λογάκια αλλα απο το γραφείο δεν μπορεί να μιλήσει...ισως να αισθανθεί άβολα.... Κάποιες μέρες οπως αυτές νιώθω πιο ερωτευμένη! Κάποια φορά του το είπα και με ρώτησε ''μόνο κάποιες μέρες ?''......κι ομως συμβαίινει....

Σήμερα νιώθω οτι μπήκε η άνοιξη..Ωραίο νέο ...σάμπως δε το ξέραμε τόσο καιρό..!!!

Σήμερα θέλω να πάρω τον μικρό και να τον κάνω βόλτα με το λεωφορείο...νομίζω οτι θα ενθουσιαστεί ! Ανυπομονώ να περπατήσουμε χεράκι χεράκι...Είναι μεγάλος τεμπελάκος, ολο αγκαλίτσα θέλει και με κάνει να αναβάλλω τις βόλτες.Τώρα ζυγίζει 14 κιλά.Τα τελευταία κιλά είναι αβάστακτα.Μέχρι τα 10 ηταν καλά.Τώρα κάθε ενα κιλό που παίρνει το αντιλαμβάνομαι πενταπλό!

Ω! ναι μπήκε η άνοιξη...Δεύτερο ποστ σχεδόν κολλητά, με συναισθήματα αλλοπρόσαλα ...μία ζέστη μία κρύο!

άντε και καλό καλοκαιράκι!

Περι πίστεως και παραδόσεων

Δεν είμαι φανατική με τα της θρησκείας, πιστεύω με εναν δικό μου τρόπο.Ανήκω σε αυτούς που πηγαίνουν στην εκκλησία μόνο το Πάσχα.Σε δύσκολες στιγμές ομως επικαλούμαι τα Θεία και κάνω το σταυρό μου.Την αποστροφή μου την εχουν δημιουργήσει κυρίως οι εκπρόσωποι της εκκλησίας, οι ιερωμένοι.Αυτή η υποκρισία τους με αηδιάζει.Με λίγα λόγια πιστεύω μάλλον οσο πιστεύουν οι περισσότεροι Ελληνες που δηλώνουν Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Γενικά δεν εχω ξεκαθαρίσει μέσα μου κάποια πράγματα αλλα σε καμία περίπτωση δεν απορρίπτω τη θρησκεία και την ανάγκη του ανθρώπου να πιστεύει. Απλα νομίζω οτι η θρησκεία είναι κληρονομιά. Εξαρτάται απο τον τόπο γεννησής σου για την ονομασία που θα της δώσεις .

Δεν εχω λόγο να διαφωνήσω με κανέναν που δηλώνει αθεος. Ο καθένας ειναι ελεύθερος να εχει τις απόψεις του και πρέπει να ειναι σεβαστές. Εκνευρίζομαι ομως αφάνταστα με την κατηγορία των ανθρώπων, που ενω πηγαίνει στην εκκλησία μια-δυο φορές το χρόνο και εχει βαφτίσει τα παιδιά του ,διαλέγει τέτοιες μέρες που όλοι η οικογένεια μαζεύεται στο γιορτινό τραπέζι για να κάνει διάλεξη και να μιλήσει μπροστά στα παιδιά του απαξιωτικά χαλώντας αυτή την εικόνα που έχουν σχηματίσει. Εκνευρίζομαι διότι πιστεύω οτι στην παιδική ηλικία, οι οικογενειακές παραδόσεις και τα τελετουργικά είναι ιδιαίτερα σημαντικά, γιατί συμβάλλουν στην αίσθηση σιγουριάς, συνέχειας και συνέπειας, τόσο απαραραίτη για την ψυχολογική ισορροπία ενός παιδιού. Οι οικογενειακές παραδόσεις που συνδέονται επι των πλείστων με την θρησκεία ειναι οτι πιο ευχάριστο οχι μονο για τα μικρά παιδιά αλλα ακόμη και για τους μεγάλους. Δεν θεωρώ σκόπιμο ενα εφτάχρονο παιδάκι να ακούει πασχαλιάτικα τους γονεις του να βρίζουν τα Θεία και να μιλάνε απαξιωτικά για την γιορτή που και ιδιοι εκεινη τη δεδομένη στιγμή συμμετέχουν στην διαδικασία της.

Η περίοδος των γιορτών και οι οικογενειακές παραδόσεις βοηθούν μικρούς- μεγάλους να νιώσουν οικογενειακή θαλπωρή ,γιατι πρέπει να την αμαυρώσουμε ? Γιατί να χαλάμε αυτη την εικόνα ? τα πιστεύω μας μπορούμε να τα αφήσουμε απ’εξω για μια αλλη μέρα και κυριως για οταν τα παιδιά μας μεγαλώσουν και μπορούν να επεξεργαστούν καλύτερα τις απόψεις μας. Αλλωστε στη σημερινή εποχή με τους ρυθμούς και την τρέλα που ζούμε οι θρησκευτικές γιορτές είναι για όλους μας , ανεξάρτητα ποσο πιστεύουμε, μια ευκαιρία να έρθουμε λιγο πιο κοντα με την οικογενεια μας και τονίσουμε στα παιδιά μας τη σημασία των παραδόσεων οσο χαζές και αν ειναι αυτες για κάποιους. Στο κάτω-κάτω της γραφής δεν είναι επιβλαβής για κανέναν.