Η ΑΤΑΚΑ...

Μετά απο 3 εβδομάδες διακοπών, ανέλπιστα όμορφες , απροσδόκητα χαλαρωτικές, ξανά πίσω στο μαγκανοπήγαδο.

Είχαμε να περάσουμε τόοσο όμορφα 3-4 χρόνια. Αφου κοιταζόμασταν και δεν το πιστεύαμε. Λέγαμε, τώρα θα το γκαντεμιάσουμε και κάτι θα συμβεί! Δεν συνέβει ομως τίποτα και ήταν ένας Άυγουστος υπέροχος απο όλες τις απόψεις.

Η μικρή μας περπάτησε , έφυγε τελείως μόνη της πλέον. Τώρα ποιος μας πιάνει. Την κοιτάζω και δεν το πιστεύω πως ξεπετάχτηκε έτσι !
Βέβαια οι τσακωμοί με τον αδερφό της συνεχίζονται ... αυτή τον αγκαλιάζει ολο αγάπη και επιζητά το παιχνίδι μαζί του, εκείνος λες και είναι ο χειρότερος του εχθρός. Καμιά φορά ομως ,για παιχνίδι μάλλον γιατι γελάει , τον κτυπάει με το μπιμπερό του νερού της ή οτι αλλο της είναι εύκαιρο και τοτε την ψευτομαλώνουμε οπως χθες το απόγευμα οπου ο μεγάλος
(4,5 χρονών το πουλάκι μου, και είναι ο ''μεγάλος'' !! ) ήταν τόσο υπομονετικός μαζί της , αν και μουρμούριζε μέσα απο τα δόντια του και φαινόταν οτι έκανε ΤΗΝ υπομονή μαζί της.

...και τότε ακούγεται Η ατάκα , με κατεβασμένο το κεφάλι , παίζοντας μονολογεί << μα ειναι ζωή αυτή πια ? >> ... ήθελα να πέσω στα πατώματα απο τα γέλια και να τον ρουφήξω στα φιλιά !!!

καλό φθινόπωρο !


(Υ.Γ. χρόνια μας πολλά....το σ΄αγαπώ είναι λίγο...)