σαν να είναι πρώτη φορά!

Είναι απίστευτο αλλά νιώσαμε σαν να αποκτούμε παιδί πρώτη φορά. Σαφέστατα η αγωνία , η ανησυχία και το άγχος ήταν πολύ λιγότερο λόγω της προηγούμενης εμπειρίας αλλά η αμηχανία των πρώτων ημερών, το πως θα την κρατήσουμε στα χέρια μας , έτσι μικρή και ευαίσθητη όπως είναι, ήταν σκέψεις και συναισθήματα που δεν έλειψαν.


Απο την άλλη βλέπουμε το γιο μας που έχει γίνει ήδη παιδάκι κανονικό, σωστός άντρας, έχει ψηλώσει πολύ....και σκεφτόμαστε ...μα πότε ήταν έτσι τοσοδούλης και τώρα όταν αποκοιμιέται ανάμεσά μας ,μας εκτοπίζει κανονικότατα ; Όταν ο μπαμπάς τον σηκώνει για να τον μεταφέρει στο δωμάτιό του έρχεται πάντα με την ίδια κλισέ φράση '' καλά ο γιο σου έχει μεγαλώσει πολύ, δεν χωράει πια στην αγκαλιά μου'' και χαμογελάμε και οι δυο δίχως να το πιστεύουμε!

Πάλι η γη περιστρέφεται γύρω από τα παιδιά μου, πάλι θα βαρεθεί κόσμος και κοσμάκης να με συναναστρέφεται αλλά τι να γίνει είμαι κλεισμένη μέσα και
βλέπω μόνο το γλυκό της προσωπάκι και το απογευματάκι τα προσωπάκια γίνονται δυο όταν μπουκάρει στο σπίτι το μικρο αντράκι . Δεν με ενοχλεί ακόμη αυτή η αποξένωση από τον υπόλοιπο κόσμο αν και σκέφτομαι ότι δεν θα αντέξω καλοκαιριάτικα σαράντα ολόκληρες μέρες μέσα . Ονειρεύομαι βραδινές βολτούλες στη θάλασσα τα τέσσερα μας κατά το σούρουπο..με βλέπω στο εικοσαήμερο να την '' έχω κάνει την ατασθαλία'' θα πάρουμε τη μισή ευχή και θα ξεμυτίσουμε....