H παγίδα του ''ΝΑΙ''

Διάβασα το παρακάτω άρθρο. Το βρήκα πολύ ενδιαφέρον γι' αυτο το παραθέτω αυτούσιο :




Αρθρο της Εβδομάδας
29/5/2007 10:9
H παγίδα του «ΝΑΙ»

Δρ Λίζα Βάρβογλη, Ph.D. Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια

Την τελευταία εβδομάδα, πόσες φορές πιάσατε τον εαυτό σας να λέει «ναι» ενώ θέλατε να πείτε «όχι», ή να λέτε ναι και στη συνέχεια να υποφέρετε τις συνέπειες; Πόσες φορές ωθείτε τον εαυτό σας στα άκρα, στα πρόθυρα νευρικής κρίσης επειδή έχετε να τελειώσετε εργασίες μέχρι μια συγκεκριμένη προθεσμία για την οποία είπατε «ναι» εννοώντας όχι, επειδή έχετε μια λίστα με δουλειές που πρέπει να γίνουν, ή επειδή έχετε τις επιθυμίες και τις προσδοκίες σας στις οποίες αισθάνεστε υποχρεωμένοι να πείτε «ναι, πρέπει να γίνουν».
Και όταν πνίγεστε και κάποιος έρθει και σας ζητήσει μια χάρη, απαντάτε «λυπάμαι, πνίγομαι στη δουλειά αυτή τη στιγμή», ή μήπως λέτε «ναι, για να δω τι μπορώ να κάνω για σένα...». Αν λοιπόν τείνετε να δίνετε τη δεύτερη απάντηση, ίσως θα πρέπει να αναρωτηθείτε για ποιο λόγο το κάνετε.
Λέμε «ναι» αλλά θέλουμε να πούμε «όχι»: τι εννοούμε;
Όταν λοιπόν λέτε «ναι» χωρίς να το εννοείτε, θα πρέπει να αναρωτηθείτε τι λέτε στους γύρω σας, ή ακόμα καλύτερα, τι νομίζετε ότι λέτε στους γύρω σας; Μήπως πέφτετε στην παγίδα του «ναι» επειδή θέλετε να πιστεύουν οι γύρω σας ότι:
· Είστε εξαιρετικά ικανό και αποτελεσματικό στις ενέργειές του άτομο
· Είστε υπεύθυνο και αξιόπιστο άτομο
· Είστε αναντικατάστατος/η
· Είστε ιδιαίτερα φιλόδοξος/η και τίποτα δε σας σταματά
· Είστε εργατικός/η και αξίζετε το μισθό σας ή τη θέση ή τα προνόμια που έχετε
Πράγματι, πολλοί από τους παραπάνω λόγους ευσταθούν. Όμως, όταν διαρκώς λέτε «ναι», πώς πραγματικά το αντιλαμβάνονται οι άλλοι; Πώς ακριβώς εισπράττουν αυτή σας την ετοιμότητα; Μήπως τελικά σας βλέπουν σαν ένα σίγουρο μέσο να διεκπεραιώσουν τις υποθέσεις τους με τον λιγότερο κόπο και διαπραγμάτευση;
Λέγοντας «ναι», τι λέτε υποσυνείδητα στον εαυτό σας και τους άλλους;
Ίσως ότι...
· Δε δίνετε αξία στο χρόνο σας
· Δε δίνετε αξία στους δικούς σας στόχους και ανάγκες
· Δεν έχετε θέσει σωστά όρια και αποτελείται εύκολο «στόχο»
· Δε σέβεστε τον εαυτό σας, οπότε γιατί να σας σεβαστούν οι άλλοι;
Γιατί το κάνουμε αυτό;
Επειδή δημιουργούμε τη δική μας εμπειρία της πραγματικότητας με τον τρόπο που σκεφτόμαστε και αναπαριστούμε διάφορες καταστάσεις μέσα μας. Έτσι, αν λέμε μέσα μας ότι απαντώντας «ναι» σε κάθε τι που μας ζητάνε οι άλλοι είμαστε αξιόπιστοι, μοναδικοί, καταπληκτικοί, αναντικατάστατοι, κοκ, τότε θα συνεχίζουμε να λέμε «ναι», για να διατηρούμε τη συγκεκριμένη θετική αυτοεικόνα, παρόλο που η κοινή λογική ή οι φίλοι μας υποδεικνύουν ότι θα έπρεπε να λέμε και όχι που και που.
Μια άλλη εξήγηση αυτής της συμπεριφοράς είναι ότι το άτομο που διαρκώς λέει «ναι» πιθανότατα το έχει μάθει από μικρή ηλικία μέσα από την οικογένειά του. Όταν στην οικογένεια δεν ενθαρρύνεται η προσωπική έκφραση του κάθε μέλους της, όταν το οικογενειακό μότο είναι «γινόμαστε θυσία για τους άλλους και δε σκεφτόμαστε τον εαυτό μας» και όταν διδάσκεται το παιδί ότι το «όχι» αποτελεί αγένεια, τότε πολύ εύκολα υιοθετεί αυτές τις απόψεις και τις διατηρεί και στην ενήλικη ζωή του.
Αυτού του είδους τα μηνύματα τα περνάει η οικογένεια μέσα από την πράξη, χωρίς να τα διδάσκει ξεκάθαρα, κι έτσι μεγαλώνοντας κανείς έχει γαλουχηθεί με αυτά χωρίς απαραιτήτως να τα συνειδητοποιεί.
Πολλοί άνθρωποι δε λένε «όχι» γιατί φοβούνται να πουν την αλήθεια, δε θέλουν να εκφράσουν προσωπική γνώμη από φόβο του πώς θα τους κρίνουν οι άλλοι, επιθυμούν να είναι αρεστοί και να μην αναλάβουν την ευθύνη της γνώμης και της διαφορετικότητάς τους σε περίπτωση που αρνηθούν κάτι σε κάποιον.
Μαθαίνοντας να λέμε «όχι»
Μια από τις σημαντικότερες επιλογές που έχουμε στη ζωή μας είναι να επιλέξουμε τις προτεραιότητές μας. Το τι κάνουμε, το πώς το πετυχαίνουμε και το αποτέλεσμα των πράξεων μας είναι αποτέλεσμα των επιλογών που έχουμε κάνει και των προτεραιοτήτων που θέτουμε σε κάθε έργο ή δραστηριότητα που έχουμε να κάνουμε.
Έτσι, όταν κάποιος λέει «ναι» αλλά εννοεί «όχι» και δεν τολμάει να το εκφράσει, πιθανότατα αισθάνεται στρεσαρισμένος, εκνευρισμένος με τον εαυτό του και τους άλλους, απογοητευμένος: αυτό σημαίνει ότι το συγκεκριμένο άτομο δεν έχει θέσει τις προτεραιότητές του σωστά.
Η σωστή επιλογή θα ήταν να λέει «όχι» πιο συχνά. Όταν αισθάνεστε ότι το «όχι» είναι η κατάλληλη απάντηση, απλώς θα πρέπει να το πείτε! Για να πει κανείς «όχι» θα πρέπει να το πει ευγενικά, με σιγουριά και αυτοπεποίθηση. Είναι ευκολότερο να ξεκινήσει να λέει κανείς «όχι» σε μικρά ζητήματα και στη συνέχεια να περάσει στα μεγαλύτερα.
Το να γνωρίζει κανείς πότε να πει «όχι» βοηθάει το άτομο να αναλάβει τις ευθύνες του, να πάρει τη ζωή του στα χέρια του και να διατηρήσει την ψυχική του υγεία και ηρεμία. Τελικά, το να λέει σε όλα «ναι» όχι μόνο είναι ψυχολογικά κουραστικό, αλλά στην πραγματικότητα μπορεί να είναι και ανέφικτο, ειδικά στον επαγγελματικό χώρο. Επιλέγοντας λοιπόν που θα πει κανείς «ναι» και που «όχι», διασφαλίζει την επιτυχία του σε ορισμένα σημαντικά έργα και δεν αναλώνεται σε μικροπράγματα που τελικά δε μετρούνε.
Καλλιεργώντας την αυτοπεποίθησή του, το άτομο επιλέγει πότε θα πει «ναι» και πότε «όχι», χωρίς να προσπαθεί να γίνει αρεστό καταπιέζοντας τον εαυτό του. Βάζοντας όρια στον εαυτό του και τους άλλους διατηρεί καλύτερες ισορροπίες στη ζωή του και τελικά βγαίνει κερδισμένο.

Προσμονή

Γλυκειά προσμονή…..

Τα πόδια μου δεν πατάνε σε τούτη τη γη….

Εδώ και δύο μήνες οι σκέψεις μου με έχουν κυριεύσει…..

Είμαι δοσμένη…

Είμαι αναστατωμένη….

Δεν είναι διόλου δυσάρεστο (σε αντίθεση με την εικόνα που έχει δοθεί) αν και κάποτε ενα γλυκό βάρος μου πλακώνει το στήθος.

Είναι όμορφο αλλά με φοβίζει.

Δεν είναι πρωτόγνωρο αλλά είναι δικό μου.

Είναι το μυστικό μας . Δικό μας…

Είναι το Α και το Ω.

Μαυρίλα

Μαυρίλα έξω, μαυρίλα μέσα.

τι πράγμα και αυτό, να πηγαίνω σετάκι με τον καιρό....

δεν το αντέχω....

ΥΓ. Ευτυχώς που στην Ελλάδα τον περισσότερο χρόνο έχουμε ηλιοφάνεια!

σσσσσςςςςς

σσσσσςςςςςςς......είναι μυστικό..!

Φοβάμαι !.....

Τι θέλεις να κάνω ?

Ένα πολύ αγαπημένο τραγούδι που μολις άκουσα στο ραδιόφωνο.
Όταν το ακούω ανατριαχιάζω....!



Τι θέλεις να κάνω


Στίχοι: Κώστας Ρουβηνέτης
Μουσική: Γιώργος Χατζηνάσιος
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Πάριος

Μου λες να κρατήσω ψηλά το κεφάλι
Μου λες να γελάσω σαν πρώτα και πάλι
Να μην σταματάω στη μέση του δρόμου
Να βγάλω τη μάσκα τη μάσκα του πόνου

Τι θέλεις να κάνω τι θέλεις να κάνω
Πιστεύω σε σένα σε σένα που χάνω
Απ' αύριο σκέψου που θα 'σαι που θα 'μαι
Τι κι άντρας που είμαι φοβάμαι φοβάμαι

Αν πίσω μια άδεια καρδιά θα μου φέρεις
Πως θες να σε ξέρω πως θες να με ξέρεις
Κι οι δυο που σαν ένα η αγάπη μας δένει
Θα μείνουμε τότε δυο ξένοι δυο ξένοι

Ερωτήσεις και απαντήσεις

Μετά απο την μοναδική παρουσίαση του padrazo ...να και η δική μου :


1. Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;

Οι στιγμές με την οικογενειά μου

2. Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;

Αφενός το μικρό αντράκι του σπιτιού, αφετέρου η άτιμη η κοινωνία που με έχει ρίξει στη βιοπάλη

3. H τελευταία φορα που ξεσπάσατε σε γελια;

Δεν θυμάμαι...το χαμόγελο υπάρχει αβίαστα στο πρόσωπό μου, για το γέλιο ομως πρεπει να παλέψεις...

4. Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;

η σταθερότητα και η ισχυρογνωμοσύνη

5. Το βασικό ελάττωμάτα σας;

η ισχυρογνωμοσύνη

6. Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;

τώρα πια σε όλα εκτός απο αυτά που επηρεάζουν το παιδί μου

7. Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;

Με καμιά ..δεν εχω τέτοιου είδους πρότυπα. Πρότυπα ζωής ειναι οσοι εχουν παλέψει για αυτην.

8. Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;

Οι εργαζόμενες μητέρες

9. Το αγαπημένο σας ταξίδι;

Μου αρέσουν γενικά τα ταξίδια δεν έχω στο μυαλό μου κατι συγκεκριμένο αυτη τη στιγμή

10. Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;

Δεν εχω ιδιαίτερες προτιμήσεις

11. Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;

την ντοπροσύνη και το χιούμορ

12. … και σε μια γυναίκα;

την ευαισθησία και το χιούμορο

13. Ο αγαπημένος σας συνθέτης

το ιδιο με το 10.

14. Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;

Ο,τι παίζει το ραδιόφωνο

15. Το βιβλίο που σας σημάδεψε;

Κανένα ιδιαίτερα αλλα θυμάμαι ακόμη το πρώτο βιβλίο που διάβασα γύρω στα δώδεκα. Οι μικρές Κυρίες. Το διάβασα τόσες φορές που είκοσι χρόνια μέτα το θυμάμαι απ'εξω και ανακατωτά.

16. Η ταινία που σας σημάδεψε;

Καμία. Μ' άρεσουν πολλές για διαφορετικούς λόγους η καθεμία

17. Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;

Δυστυχώς με την τέχνη δεν τα πάω καλά

18. Το αγαπημένο σας χρώμα;

Μάλλον το τυρκουάζ. Μ'αρεσει ομως εξίσου το μπλε , το κόκκινο και το μαύρο.

19. Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;

Που στην παρούσα φάση εχω σχεδόν οσα επιθυμώ!

20. Το αγαπημένο σας ποτό;

Τώρα πια το λευκό κρασί

21. Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;

ΓΙα οσα μπορούσα να αποφύγω αλλα δεν το έκανα

22. Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ’ όλα;

Την υποκρισία

23. Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;

Φυσικά ο κανακάρης μου

24. Ο μεγαλύτερος φόβος σας;

Μην καταντήσω σαν αυτούς που κοροιδεύω

25. Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;

Οταν είναι απολύτως απαραίτητο

26. Ποιο είναι το μότο σας;

..θα δείξει...

27. Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;

Δεν το εχω σκεφτεί , ανατριχιάζω και μόνο στην ιδέα....

28. Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;

...Εχεις μια δεύτερη ευκαιρία !

29. Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;

Νιρβάνα ! Είμαι ''αλλού''

Δίνω την πάσα σε patsiouri, argyrenia, araxtos, apollonia εαν επιθυμούν να συμμετέχουν στο ερωτηματολόγιο.

ενα μικρό αντρακι

Ο γιος μου με έχει ξετρελάνει, εχω πάθει έρωτα μαζί του!

Μπαίνω στα μαγαζιά, να του ψωνίσω και θέλω να τα πάρω ολα. Μεγαλύτερο ενθουσιασμό έχω όταν ψωνίζω για εκείνον παρά για μένα!

Αποφασίσαμε οτι ηρθε η στιγμή να μάθουμε το γιο-γιο. Πήγα λοιπόν να πάρω βρακάκια.Αγόρασα μποξεράκια, σλιπάκια, μια βερμούδα και ένα μαγιό. Συγκρατήθηκα, με ολη τη δύναμη που είχα και δεν είχα για να μην σηκώσω ολο το μαγαζί!

Πηγαίνω στο σπίτι και του τα δοκιμάζω. Είναι μια τρέλα , μια σκέτη γλύκα!!! Τον βλέπω να φοράει μούρλια σλιπάκια (με αστείες φατσούλες) δυο χρονών παιδι και πέφτω στα πατώματα απο τη λατρεία ! Παναγιά μου ,ξέρω, δεν πάω καλά, είμαι φευγάτη. Αυτός ο άντρας , μου έχει πάρει το μυαλό! Φανταστείτε τι θα γίνει αν αποκτήσω και κόρη...Οι πιστωτικές κάρτες ολου του πλανήτη δεν θα μας φτάνουν..Λυπάμαι απο τώρα τον καλό μου...

Ενα αγγελούδι χάθηκε

Η μικρή Μάντι , απήχθη, σε κάποια παραλία της Πορτογαλίας στις 4 Μαΐου 2007.

Ο asteroid το δημοσιεύει σε αυτο το χώρο και πιστεύω οτι πρέπει να συμμετέχουμε όλοι. Αφορα στα παιδιά μας , αφορά σε ολους μας.

Είμαι συγκλονισμένη ...

Κόκκινο παντού

....Και επειδή η διάθεση είναι ιδιαίτερα καλοκαιρινή και ανεβασμένη το παρακάτω ταιριάζει γάντι....



ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΚΡΑΟΥΝΑΚΗΣ

Πήρα κόκκινα γυαλιά
κι όλα γύρω σινεμά τα βλέπω
κι ούτε ξέρω πώς να ζω
ούτε και πώς ν' αγαπώ
τη ζωή μου επιβλέπω

Πήρα κόκκινο στυλό
και τραβάω γιαλό-γιαλό και γράφω
τραγουδάκια της φωτιάς
της φωτιάς, της πυρκαγιάς
τη ζωή μου αντιγράφω

Πώς μ' αρέσει αυτός ο ήλιος
πώς μ' αρέσει αυτός ο ήλιος
πώς μ' αρέσει το πρωί
κι είναι βάσανο ο φίλος
είναι βάσανο ο φίλος
που φωνάζει εκδρομή

Πώς μ' αρέσει το φεγγάρι
πώς μ' αρέσει το φεγγάρι
όταν βγαίνει να με δει
και κρατάει το φανάρι
και κρατάει το φανάρι
στης αγάπης την πληγή

Πήρα κόκκινη καρδιά
και πουκάμισα φαρδιά φοράω
και ρωτάω να μου πουν
όσοι ξέρουν ν' αγαπούν
σε ποιον έρωτα χρωστάω

Πήρα κόκκινα φτερά
και περνάω μια χαρά, γελάω
Πιάνω σώμα του χιονιού
και ουρά χελιδονιού
στου Θεού τ' αυτί μιλάω

Πώς μ' αρέσει αυτός ο ήλιος
πώς μ' αρέσει αυτός ο ήλιος
όταν βγαίνει το πρωί
κι είναι βάσανο ο φίλος
κι είναι βάσανο ο φίλος
που φωνάζει εκδρομή

Πώς μ' αρέσει το φεγγάρι

ακουσε με

Ξυπνάς, δεν εχεις συνειδητοποιήσει ακόμη που πατάς και που βρίσκεσαι, κοιτάς το ρολόι και ...ουπς ...πάει το σχολικό το χάσαμε εδώ και πολύ ώρα.
Και ξεκινάμε......τρεχάτε ποδαράκια μου. Ο μικρός έτσι και έτσι ,θέλει και δεν θέλει να φύγει. Κάνεις οτι δεν καταλαβαίνεις. Ο καλός σου μέσα στο κέφι, αναζητά τα φιλιά σου. Αυτός ο άνθρωπος σπάνια αγχώνεται και πόσο τον αγαπάς μεταξυ των άλλων και γι΄αυτο. Φεύγουν.... Όταν οι άντρες φεύγουν απο το σπίτι νιώθεις...lets have a party!. Η μοναδική ώρα της ημέρας που ,είσαι δεν είσαι , μόνο για τον εαυτό σου. Μπαίνεις στο μπάνιο για ενα γρήγορο ντους. Το νερό ειναι ευεργετικό , κυλάει στο κορμί και παίρνει καθε άγχος μακριά και ας δείχνει το ρολόι περασμένες εννέα, πρώτη φορά θα είναι ?

Φοράς τα ωραία σου, κοιτάζεσαι στον καθρέπτη και είσαι ,σαφώς, ανανεωμένη, αλλος άνθρωπος. Φτάνεις στο γραφείο με τρια τέταρτα καθυστέρησης αλλα..... ο καλός Θεούλης σε αγαπάει , οι ''μεγάλοι'' δεν έχουν φτάσει ακόμη!

Μπαίνεις στο blog , με τόσο ωραία διάθεση και βλέπεις τα χθεσινά. Σήμερα που ολα είναι όμορφα, που ο ήλιος λάμπει , τα χθεσινά ειναι πολυ στενάχωρα. Ώρες ώρες σκέφτεσαι ''χαζά''. Αφήνεις να σε παίρνει απο κάτω , γιατί?

Διαβάζεις ομως παρόμοια ποστς και απο άλλους.Πόσο όμοιοι και πόσο διαφορετικοί είμαστε τελικά. Όλοι πάνω-κάτω έχουμε τα ίδια προβλήματα. Άλλοι περισσότερο άλλοι λιγότερο σοβαρά. Κάποιοι με πολλά φορτωμένα στην πλάτη τους και κάποιοι με σαφώς λιγότερα.

Τι έχει όμως σημασία ? Είμαστε καλά? Ναι , και αυτό έχει σημασία ! Έχουμε δίπλα μας ανθρώπους να μοιραστούμε την αγάπη μας ? Ναι, ε λοιπόν γράψε τους υπόλοιπους που σου φέρνουν θλίψη , εκει που δεν χωράει μελάνι.....ακούς ? Το καλοκαίρι σου κτυπάει την πόρτα....ακούς ?

Μην με αγνοείς οταν είμαι στις καλές μου, έχω πολλά σχέδια στο μυαλό μου....άκουσέ με!

Οταν...

Όταν....

Οταν οι λέξεις σχηματίζονται δύσκολα. Οταν δεν μπορείς να εξηγήσεις ουτε να δικαιολογήσεις τις καταστάσεις .Οταν πληγώνονται οι ανθρωποι που αγαπας. Όταν απογοητεύεσαι απο τους ίδιους ανθρώπους .

Τότε....

Τότε οι κουβέντες δεν έχουν νόημα. Τότε ένας κόμπος στέκεται στο λαιμό. Τότε αποξενώνεσαι. Τότε διαλέγεις την μοναξιά. Μέχρι πότε όμως ?

Τους φίλους λένε τους διαλέγεις , τους συγγενείς απλά τους φορτώνεσαι. Ακόμη και αυτό δεν ανήκει στα στάνταρντ. Συχνά φορτώνεσαι ‘’φίλους’’ και ακόμη συχνότερα επιλέγεις να κόψεις την επικοινωνία με τους ... εξ αίματος.

Όπως και να έχει το θέμα, πονάει. Αναρωτιέμαι , πόσο εύκολο ειναι να μαθαίνεις, να συνηθίζεις, να γίνεσαι χοντρόπετσος. Δεν πιστεύω αυτούς που λένε το αντίθετο. Αν όντως ίσχυε κάτι τέτοιο δεν θα το συζητούσαν καν.Οταν μπαίνεις στη διαδικασία να ξεστομίζεις βαρύγδουπες κουβέντες, αυτό, απο μόνο του βρωμάει. Δεν συνηθίζεται....

ολα σ' αγαπάνε..

Ο Μάης δεν πρόλαβε να μπει και τα εγκεφαλικά μου κύτταρα είναι ήδη καμένα....Έμπνευση καμία, διάθεση να ανεβοκατεβαίνει (τι πρωτότυπο) , μια να κλαίει μια να γελάει... Άκουσα ενα καψουροτράγουδο πριν απο λίγο και αναστέναξα σαν ερωτοχτυπημένη μαθήτρια.

Δεν γνωρίζω τι σας λέει ο Γονίδης αλλα κάποιες φορές εχει τραγουδήσει κομματάρες.
Δυστυχώς μονο τους στίχους μπορω να σας παραθέσω, οσοι ομως ξέρετε το τραγούδι καταλαβαίνετε τι εννοώ.


Στίχοι: Σπύρος Γιατράς
Μουσική: Αλέκος Χρυσοβέργης
Πρώτη εκτέλεση: Σταμάτης Γονίδης

Το πρόσωπό μου στον καθρέφτη με κοιτάει
αφού δεν κλαίω πώς μπορεί αυτό και κλαίει;
Πιάνω τα μάτια μου μα είναι αυτά στεγνά,
δεν του μιλάω μα για σένανε μου λέει.

Όλα σ' αγαπάνε τόσο δυνατά,
έφυγες και κάνω πράγματα τρελά.
Όλα σ’ αγαπάνε όπως σ' αγαπώ,
μες στις παραισθήσεις μ' άφησες να ζω.
Πόσο σ’ αγαπώ.

To πρόσωπο μου στον καθρέφτη με κοιτά,
την αγωνία μου για σένα μου θυμίζει.
Μ' άφησες μόνο μου ακόμα μια φορά και
η ζωή χωρίς εσένα δεν αξίζει.

Όλα σ' αγαπάνε τόσο δυνατά,
έφυγες και κάνω πράγματα τρελά.
Όλα σ’ αγαπάνε όπως σ' αγαπώ,
μες στις παραισθήσεις μ' άφησες να ζω.
Πόσο σ’ αγαπώ.


Καλό μήνα!