ενα θέμα που πονάει...
Το patsiouri έθιξε ενα θέμα που πονάει.
Μπορεί ενα σύγχρονο ζευγάρι να ανταπεξέλθει οικονομικά ? Ολοι γνωρίζουμε οτι την σήμερον ημέρα τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα.Μας ξεζουμίζουν στην κυριολεξία.
Δεν αναγνωρίζουν προσόντα με σκοπό να κόβουν επιδόματα, αλλου δεν προσλαμβάνουν αν υπάρχει γάμος και παιδιά....
Στην παρούσα φάση ομως θα ήθελα να το εξετάσω το θέμα λίγο διαφορετικά.
Με απασχολεί το γεγονός οτι σήμερα υπάρχουν άνρθωποι που ξεκινάνε την εργασιακή τους ζωή στα τριάντα και ...... Εάν ο μπαμπάς μπορεί να πληρώνει μέχρι τότε καλώς...αυτό σημαίνει οτι μπορεί και να τους ‘’βολέψει’’ υποθέτω και αργότερα.
Οταν όμως μέχρι τότε ενας άνθρωπος δεν ξέρει τι σημαίνει εργασία, δεν είναι αυτο που λέμε ‘’ψημένος ‘’στη ζωή. Επομένως πως θα ανταπεξέλθει στις δυσκολίες της ‘’ενήλικης ‘’ φάσης του ? Πως μπορεί να μείνει μόνος ή να συμβιώσει με το έτερο ήμισυ και να μην του έρθει η κατραπακιά της στέρησης ?
Υπάρχει και μια άλλη μερίδα ανθρώπων που στα παιδικά και εφηβικά χρόνια δεν μπόρεσαν να πάρουν τα εφόδια που θα τους πρόσφερε μια καλύτερη επαγγελματική σταδιοδρομία. Δεδομένου οτι ο βασικός μισθός του ανειδίκευτου εργάτη δεν ξεπερνάει τα 600 ευρώ, ειναι μια ζωή καταδικασμένη οικονομικά. Δεν θα έπρεπε λοιπόν αυτοί εστω και μεγαλύτεροι σε ηλικία να επαναξετάσουν την ζωή τους ? Εχω έναν φίλο που του βγάζω το καπέλο. Πέρασε δύσκολη εφηβεία .Δούλευε απο τα 16 του χρόνια.Λίγο το οτι μπήκε στη βιοπάλη νωρίς , λίγο το οτι δεν είχε στήριγμα απο την οικογενειά του , λίγο που ήταν τα μυαλά πάνω απο το κεφάλι, δεν ειχε καταφέρει να τελειώσει το σχολείο. Ομως αυτο το παιδί στα 24 χρόνια του , ξαναπήγε σχολείο, το τελείωσε και πήρε και μια ειδικότητα που του προσφέρει μια καλύτερη ζωή !
Εχει παντρευτεί και έχει ένα παιδάκι .Βέβαια το ζευγάρι πιέζεται , εχουν κόψει τις εξόδους αλλα τους χαίρομαι γιατί εχουν αξιοπρέπεια και δεν κλαίγονατι απο το πρωί μεχρι το βράδυ.
Οταν τα πράγματα δυσκολεύουν πολύ, κάνει περιστασιακά και μια δεύτερη δουλειά.
Με λίγα λόγια , η ζωή ειναι πολυ δύσκολη , μας έχουν αναγκάσει να τρέχουμε απο το πρωί μέχρι το βράδυ , ομως αν το λέει η καρδιά μας μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα εφόσον
το παλέψουμε και δεν μεμψιμοιρούμε!
Το κυριότερο απο ολα ομως είναι να ξέρουμε να εκτιμάμε και τις μικρές χαρές της ζωή μας και να έχουμε στο πλάι μας εναν άνθρωπο να μοιραζόμαστε και τα δύσκολα και τα εύκολα!
Μπορεί ενα σύγχρονο ζευγάρι να ανταπεξέλθει οικονομικά ? Ολοι γνωρίζουμε οτι την σήμερον ημέρα τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα.Μας ξεζουμίζουν στην κυριολεξία.
Δεν αναγνωρίζουν προσόντα με σκοπό να κόβουν επιδόματα, αλλου δεν προσλαμβάνουν αν υπάρχει γάμος και παιδιά....
Στην παρούσα φάση ομως θα ήθελα να το εξετάσω το θέμα λίγο διαφορετικά.
Με απασχολεί το γεγονός οτι σήμερα υπάρχουν άνρθωποι που ξεκινάνε την εργασιακή τους ζωή στα τριάντα και ...... Εάν ο μπαμπάς μπορεί να πληρώνει μέχρι τότε καλώς...αυτό σημαίνει οτι μπορεί και να τους ‘’βολέψει’’ υποθέτω και αργότερα.
Οταν όμως μέχρι τότε ενας άνθρωπος δεν ξέρει τι σημαίνει εργασία, δεν είναι αυτο που λέμε ‘’ψημένος ‘’στη ζωή. Επομένως πως θα ανταπεξέλθει στις δυσκολίες της ‘’ενήλικης ‘’ φάσης του ? Πως μπορεί να μείνει μόνος ή να συμβιώσει με το έτερο ήμισυ και να μην του έρθει η κατραπακιά της στέρησης ?
Υπάρχει και μια άλλη μερίδα ανθρώπων που στα παιδικά και εφηβικά χρόνια δεν μπόρεσαν να πάρουν τα εφόδια που θα τους πρόσφερε μια καλύτερη επαγγελματική σταδιοδρομία. Δεδομένου οτι ο βασικός μισθός του ανειδίκευτου εργάτη δεν ξεπερνάει τα 600 ευρώ, ειναι μια ζωή καταδικασμένη οικονομικά. Δεν θα έπρεπε λοιπόν αυτοί εστω και μεγαλύτεροι σε ηλικία να επαναξετάσουν την ζωή τους ? Εχω έναν φίλο που του βγάζω το καπέλο. Πέρασε δύσκολη εφηβεία .Δούλευε απο τα 16 του χρόνια.Λίγο το οτι μπήκε στη βιοπάλη νωρίς , λίγο το οτι δεν είχε στήριγμα απο την οικογενειά του , λίγο που ήταν τα μυαλά πάνω απο το κεφάλι, δεν ειχε καταφέρει να τελειώσει το σχολείο. Ομως αυτο το παιδί στα 24 χρόνια του , ξαναπήγε σχολείο, το τελείωσε και πήρε και μια ειδικότητα που του προσφέρει μια καλύτερη ζωή !
Εχει παντρευτεί και έχει ένα παιδάκι .Βέβαια το ζευγάρι πιέζεται , εχουν κόψει τις εξόδους αλλα τους χαίρομαι γιατί εχουν αξιοπρέπεια και δεν κλαίγονατι απο το πρωί μεχρι το βράδυ.
Οταν τα πράγματα δυσκολεύουν πολύ, κάνει περιστασιακά και μια δεύτερη δουλειά.
Με λίγα λόγια , η ζωή ειναι πολυ δύσκολη , μας έχουν αναγκάσει να τρέχουμε απο το πρωί μέχρι το βράδυ , ομως αν το λέει η καρδιά μας μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα εφόσον
το παλέψουμε και δεν μεμψιμοιρούμε!
Το κυριότερο απο ολα ομως είναι να ξέρουμε να εκτιμάμε και τις μικρές χαρές της ζωή μας και να έχουμε στο πλάι μας εναν άνθρωπο να μοιραζόμαστε και τα δύσκολα και τα εύκολα!
αναρτήθηκε από το χρήστη AVRA στις
3:49 μ.μ.
27 σχόλια:
Γεια σου και πάλι Καλοκαιρινή Αύρα! Θέτεις πολλά θέματα σήμερα: πρώτα πρώτα, το ότι στην Ελλάδα σήμερα αν δεν μπορεί να σε στηρίξει η οικογένεια σου χάθηκες! Και φαντάζομαι το έχουμε ζήσει όλοι: εγώ εφτά χρόνια στη Θεσσαλονίκη, πέντε για σπουδές ( επρεπε να είναι τέσσερα :))και δύο για "δουλεία", οι δικοί μου τα πλήρωναν όλα!
Επειτα το να προσπαθείς και λίγο παραπάνω για το καλύτερο. Γίνεται, αλλά θέλει προσπάθεια και θυσείες. Τόσοι άνθρωποι που ήρθαν στην Ελλάδα σαν πρόσφυγες, και τότε και τώρα, δούλεψαν σκληρά, στερήθηκαν αλλά τα κατάφεραν. Αλλά εμείς οι νεώτεροι φαίνεται δε θέλουμε και να χαλάμε και τη βολή μας ε?
Πάντως περισσότερο απ'ολα θα συμφωνήσω με το τελευταίο σχόλιο σου: αν έχεις πλάι σου αυτούς που αγαπάς, όλα μπαίνουν σε άλλη προοπτική. Και τα εύκολα και τα δύσκολα..
Ευτυχώς που έκλεισες αισιόδοξα.
Ως νιόπαντρη θα σου πω τα δικά μου προβλήματα. Δουλεύουμε κι οι δύο, σχεδόν παράλληλα με τις σπουδές μου εγώ, ο άντρας μου, λόγω πολύ σοβαρών οικογενειάκών προβλημάτων, δε σπούδασε, αλλά δουλεύει και συντηρεί την οικογένειά του από τα 13 του.
Ό,τι χρήματα μαζέψαμε με το γάμο μας, τα έχουμε βάλει στην τράπεζα όπου κάθε μήνα βγαίνει η δόση του, δανείου. Γιατί όποιος πιστεύει ότι ένα σπίτι ανοίγει σήμερα χωρίς δάνειο γελιέται.
Από τον Ιούλιο που έγινε ο γάμος, κάθε μήνα λέμε ότι πρέπει να οργανώσουμε τα οικονομικά μας, αλλά χωρίς ιδιαίτερες σπατάλες... δε μένει τίποτα.
Δεν κλαιγόμαστε, απλά πρέπει να καταφέρουμε να βάλουμε κάτι στην άκρη.... για ώρα ανάγκης.
Το σημαντικό όμως είναι αυτό που είπες κι εσύ στο τέλος:
Κάθε βράδυ, πριν κοιμηθούμε, χανόμαστε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου κι ευχαριστουμε το Θεό που έχουμε ο ένας τον άλλον! :)
Δεν μπορώ να σχολιάσω...με 2 παιδιά και να παλεύουμε ΜΟΝΟΙ μας!!! Όμως όλα καλά...με ΠΟΛΥ κούραση αγώνα και αγάπη, όλα γινονται!
Το να ζήσουμε καλύτερα δεν έχει απόλυτη σχέση με το να έχουμε περισσότερα χρήματα.
Αν το σκεφτείς, τρέχουμε όλη μέρα για να καλύψουμε ανάγκες που είναι οι περισσότερες πλασματικές.
@ μαρια μου, φταινε πολλα τη σημερινη εποχη.Καταρχην ειναι γεγονος οτι ειναι δυσκολοτερα απο τα προηγουμενα χρονια.Το γιατι μην το ψαχνεις ...υπαρχουν πολλα γιατι....αλλα αυτο που χρειαζεται ειναι υπομονη και αλληλοκατανοηση.Αν διαθετεις αυτα τα υπολοιπα λιγο-πολυ ξεπερνιουνται!
@ Σταλαγματια μου , γνωριζω πολυ καλα οτι χωρις δανειο δεν μπορεις πλεον να προβεις στην αγορα ακινητου.Ανηκουμε και εμεις στην ιδια κατηγορια.Αγορασαμε ενα σπιτι με πολυ αγχος και εχουμε ενα δανειο πανω απο το κεφαλι μας....και απο διασκεδαση πολυ λιγα πραγματα...
Θέλει πολύ μέτρημα και πολύ μιζέρια για να τα φέρεις βόλτα.. και με 600 euro δε βγαίνουν με τίποτα τα νούμερα.. με τα διπλά απλά φυτοζωείς..
Την καλημέρα μου:):)
@ ναι Μανο μου, εκει ηθελα να καταληξω, οτι ειναι πολυ δυσκολα και το γνωριζουμε ολοι αλλα αν το παλεψουμε , γινεται.Δεν αξοζουν τα αγγελουδια σου , τις θυσιες σου ?
@ paperflowers , ειναι πλασματικες οι περισσοτερες οντως , αλλα αστεια αστεια με την πλυση εγκεφαλου που εχουμε υποστει μας εχουν γινει ολα απαραιτητα ...και αυτο δεν αποβαλλεται απο μεσα μας ευκολα!
Ένα ζευγάρι, αν αγαπιέται πραγματικά, περνάει υπέροχα και με πολύ λίγα λεφτά!
Το έζησα και το διαπίστωσα...
Πολυσυζητημένο το θέμα σου αλλά με μια διαφορετική άποψη αυτή τη φορά. Πραγματικά υπέροχη η προσέγγιση / διάσταση που του δίνετε. Οντως η οικογένεια είναι μεγάλη μπάλα και θέλει γερά νεύρα. Εγώ παρόλο που είμαι γιατρός και η σύζυγος έχει μια δουλειά με εξίσου ικανοποιητικό εισόδημα, είχα προσφύγει (μέχρι πρόσφατα) σε μια δεύτερη δουλειά. Δούλευα από τα 15 μου και ταυτόχρονα με το σχολείο και το πανεπιστήμιο 8ωρο γιατί έχασα τον πατέρα μου νωρίς και ήμαστε 3 μαντραχαλάδες στην οικογένεια. Σημασία παιδιά έχει η θέληση για τη ζωή, το πείσμα και οι σαφείς στοχεύσεις. Η αγάπη απλά υπάρχει για να δίνει νόημα και κίνητρο. Τώρα πια ζω με την οικογένειά μου άνετα και μπορώ να ζήσω όσα στερήθηκα τότε. Μην περιμένουμε να έρθουν όλα χωρίς θυσίες και να επιμένουμε στο μοτίβο που θέλει τους πάντες επιστήμονες. Ο μικρός αδερφός μου βιώνοντας την ίδια κατάσταση αποφάσισε ναι μεν να παρατήσει το σχολείο, αλλά να γίνει ηλεκτρολόγος και να βγάζει για αρκετά χρόνια πολλά περισσότερα από εμένα.
Καλό ΣΚ ;-)
Η αλήθεια είναι πως έχω διαπιστώσει πως όποιος κλαίγεται, απλά θέλει να καλύψει την αδράνειά του απέναντι στις ευθύνες του...
Δυστηχώς απο την γενια του 73 και την επέτειο του πολυτεχνειου που γιορταζουμε σημερα εχουμε φτασει στην γενια της αποδοχης του χασματος μεταξυ πλουσιων-φτωχων,στην γενια της ανεργιας και της ανασφάλειας.Εμείς αφήσαμε τις εποχές και έγιναν δύσκολες.
Καλησπέρα.
Α δηλαδή ζούμε σε μια κοινωνία μπέμπιδων που δεν ξέρουν να κάνουν και να διεκδικουν τίποτε και που τα περιμενουν όλα στο πιάτο, εξ ου και προτιμούν την αργή σταδιακή στέρηση από τον φόβο ό,τι μπορεί να "πεινάσουν" για μια-δυο μέρες.
Μμμμ θα συμφωνήσω....
Τελικά στην εποχή που οι νέοι έχουν μπροστά τους τα περισσότερα εφόδια ώστε να οριμάζουν νωρίς, την εποχή αυτή έιναι που επιδεικνύουν (-ουμε) την μεγαλύτερη ανωρημότητα :(
Καλά για να έχεις "σπίτι" σήμερα πρέπει να δουλεύουν και οι δύο..έχω φίλη που θέλει να μείνει μόνη της και δεν μπορεί, λόγω οικο΄νομικού. Για μας,με κάλυψε ο Μανος...ξέρω κοντινό μου άτομο που είναι σαρανταφεύγα και τον συντηρούν οι γονείς του ακόμη...φταίει αυτός που βολεύεται χρόνια τώρα ή οι γονείς που ακόμη δίνουν;
Βασικά ζούμε για να συντηρούμε το κράτος και τους κρατικοδίαιτους... Μερικά πράγματα δεν είναι θέμα μεμψιμοιρίας -ψυχολογικής μιζέριας-, αλλά πραγματικής μιζέριας -φτώχιας-, η οποία καταστρέφει κάθε καλή πρόθεση.
Αν αξίζουν λέει...εδώ ΗΔΗ συζητάμε για τρίτο!!! :)
Κανείς δεν είπε ότι η ζωή είναι εύκολη.
Το πότε θα ξεκινήσεις την οικογένεια, είναι θέμα επιλογών - το χρήμα ποτέ δεν θα περισσέψει.
Όσο οι νέοι αισθάνονται ασφαλείς-άνετοι-σίγουροι με την παράταση της παραμονής τους στην πατρική εστία, τόσο η ενηλικίωση και η απαγκίστρωση γίνεται δυσκολότερη. Μια απόφαση είναι - δύσκολη, αλλά και όμορφη.
Και φυσικά, όταν έχεις δίπλα σου τον άνθρωπο για να μοιραστείς και τα εύκολα και τα δύσκολα, η απόφαση είναι μονόδρομος, τόσο που αναρωτιέσαι πώς ζούσες μέχρι τότε.
Μπορείς να ζήσεις και με λίγα. Όμως, ποιες είναι οι ανάγκες σου -οι πραγματικές;
Έχουμε και λέμε:
1. Χρειάζεσαι σπίτι; Άρα έχεις ανάγκη να νοικιάσεις. Άρα... τουλάχιστον 350 ευρώ (στην καλύτερη).
2. Χρειάζεσαι να φας; Άρα θα πας σούπερ. Άρα, άλλα 300 ευρώ (πάλι στην καλύτερη).
3. Χρειάζεσαι φως, νερό και τηλέφωνο. Άρα άλλα 200 ευρώ.
4. Χρειάζεσαι κοινόχρηστα. Άρα, άλλα 200 ευρώ.
5. Χρειάζεται να μετακινηθείς. Άρα περίπου 150 ευρώ.
Φθάσαμε στα 1.200 ευρώ χωρίς να βάλουμε βασικά πράγματα. Κι αν έχεις παιδί; Αν χρειάζεσαι κάποια φάρμακα; Αν η δουλειά σου σ αναγκάζει να έχεις κινητό -που δεν το πληρώνει η εταιρία σου; Αν έχεις δύο παιδιά και πρέπει να νοικιάσεις μεγαλύτερο σπίτι; Αν η γυναίκα σου (ή ο άνδρας σου) δεν μπορεί να εργάζεται επειδή κάποιος πρέεπει να προσέχει τα παιδιά μετά το σχολείο; Αν τα παιδιά είναι -ακόμη- μικρά; Αν, αν, αν...
Αν συνεχίσουμε να προσθέτουμε, δε θα τελειώσουμε ούτε αύριο.
@ askar μου , δεν ξερω αν περναει υπεροχα , αλλα σιγουρα μπορει να ζησει αρκετα καλα.Το εχω και εγω ζησει!
@ mad ..εκει ηθελα να καταληξω.Δεν θελω να ωραιοποιησω τα παντα , ουτε να φανω υπερανω αλλα νομιζω οπως πολυ σωστα ειπες ολα γινονται, με κοπο και θυσιες βεβαια αλλα γινονται!
@ γοργονα μου , αλλο να πεις καποια στιγμη τον πονο σου και να συζητησεις τις δυσκολιες σου και ειναι διαφορετικο απο το πρωι με το βραδυ να διαλλαλεις για
''την ατιμη κοινωνια που αλλους ανεβαζει καιαλλους κατεβαζει! ''
@ Νικο ...ναι δυστυχως!
@ koulpa γραφω στο ποστ οτι με 600 ευρω βασικο μισθο δεν μπορεις να ζησεις ουτε καν με τα διπλα!
Το ποστ αναφερεται στο ποσο προσπαθουμε να βελτιωσουμε τη ζωη μας.Δυστυχως υπαρχουν και νεοι ανθρωποι που δεν προσπαθουν αρκετα....
@ Καμηλιερη ,δεν ζουμε στη γενια των μπεμπηδων στη πλειοψηφια .Αλλα υπαρχουν πολλα περισσοτερα παιδια σημερα σε σχεση με τα προηγουμενα χρονια.Αναφερομαι οχι τοσο στους τριανταρηδες +++ οσο στους
20αρηδες.
Οι γονεις σημερα προσπαθουν να δωσουν στα παιδια τους ολα οσα στερηθηκαν οι ιδιοι .Αυτο ομως τελικα δεν τους ωφελει.Το ζω αυτο στο οικειο μου περιβαλλον.Τα παιδια σημερα ''χρειαζονται'' οπωσδηποτε κινητο τηλεφωνο, να φορανε μοδατα ρουχα πολυ περισσοτερο απο αλλοτε, οδηγουν στη πλειψηφια αυτοκινητα που δεν εχουν πληρωσει οι ιδιοι αλλα εχουν υπερχρεωθει για τα παραπανω οι γονεις.Οι γονεις ξηλωνονται για τις καταναλωτικες αναγκες και για τις σπουδες τους.
Αυτο εχει σαν αποτελεσμα να ωριμαζουν πιο αργα. Να μενουν στο σπιτι με τους γονεις μεχρι μεγαλυτερη ηλικια.Να υπαρχει ο φοβος της ''ενηλικιωσης'' και της αναληψης ευθυνων.
Καμηλιερη δεν ειμαι μεγαλη σε ηλικια.Ειμαι 32 χρονων αλλα στα 25 μου δεν φοβηθηκα να ζησω μονη και να φτιαξω οικογενεια.Δεν φοβηθηκα να μεινω στο ενοικιο σε μια πολυκατοικια 30χρονων .Δεν απαιτησα απο την ζωη μου τιποτα.Ουτε να αγορασω σπιτι σε νεοκτιστη πολυκατοικια, οροφοδιαμερισμα πολλων τετραγωνικων.Οσο και να επιθυμησα τα ακριβοτερα επιπλα που κυκλοφορουσαν στη αγορα συμβιβαστηκα με κατι πιο κοντα στα μετρα μου!
Για ρωτα μερικα παιδια 22-25 χρονων σημερα...Φοβουνται οτι να παρουν στα χερια τους τη ζωη τους...Φοβουνται πολυ.
Ξερω ποσο δυσκολη ειναι η ζωη και ποσο μας εχουν ποδοπατησει οι κυβερνησεις των τελευταιων χρονων.Αλλα ειμαι πολυ κυνικη και πολυ σκληρη οταν βλεπω ανθρωπους να μην προσπαθουν!
@ moonchild , καταρχην οι γονεις που ακομη δινουν...πρεπει να δειχνουμε στο δρομο στα παιδια απο πολυ μικρη ηλικια.Στα σαραντα ..τι να πεις πια ...!
@ συνας , δεν απαξιωνω τον τροπο ζωης , απλα νομιζω οτι περα των δυσκολιων καποιοι δεν προσπαθουν οσο χρειαζεται.
@ Μανο , μπαμπακα!!!! με το καλο σας ευχομαι και θαυμαζω το κουραγιο σας!!!!!
@ αννα μου ακριβως.Και οι γονεις μας ζοριστηκαν, και εμεις και τα παιδια μας θα ζοριστουν αργοτερα.
Επιλεγουμε να το κανουμε ομως γιατι αυτο μας ''γεμιζει'' , σωστα?
Αν περιμεναμε να ειμασταν εκατομμυριουχοι για να ανοιξουμε σπιτι, δεν θα το καναμε ποτε!
@ διαστηματα με τον βασικο μισθο δεν υπαρχει ελπιδα να ζησεις.Αυτο δεν το αρνειται κανενας.Για καποιους ομως υπαρχουν εναλλακτικες λυσεις αν μπορουν να τις δουν και να προσπαθησουν για αυτες.
Κοιτα.Τα πράγματα ΕΙΝΑΙ δύσκολα αλλά η ζωή είναι ωραία και με τα λίγα.Η μουρμούρα και η μιζέρια δεν βοηθάνε καθόλου.
Ολα γίνονται και η τελευταία φράση σου τα λέει όλα.
Πολλά φιλιά και καλή εβδομάδα!
Καλημέρα σου! Η ζωή είναι πραγματικά πολύ δύσκολη. Προσωπικά εχω απο μικρή βγει στην αγορά εργασίας και ξέρω τι επικρατεί. Ο μεγάλος τρώει το μικρό. Γενικά έχω φάει..και αρκετά σκαμπίλια. Δυστυχώς περνάμε πολύ δύσκολες εποχές τόσο σε οικονομικό επίπεδο όσο και σε συναισθηματικό. Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να συνεχίσουμε να προσπαθούμε. Δεν μπορούμε τίποτα άλλο. Με αισιοδοξία, με καλή παρέα, με θετική σκέψη. ΤΟ θέμα αυτό όντως πονάει. :(
Καλησπεριζω και περναω αμεσως στο σχολιο.
Συμφωνω οτι τα πραγματα ειναι δυσκολα και νομιζω οτι ακολουθουν δυσκολοτερα χρονια. Για μενα ειναι τυχη που μεγαλωνουμε σε αυτη τη γωνια της γης οπου ακομα η οικογενεια παιζει σημαντικο ρολο.
Πιστευω οτι καποιος μπορει να ζησει και με λιγοτερα, και αναφερομαι στα υλικα αγαθα.
Εγω προσωπικα δεν μπορω τα "λιγα συναισθηματα"
Τελικά και τα λίγα προνόμοια που απέκτησαν οι εργαζόμενοι με μαχες και αίμα ...ένα ένα μας τα στερούν και παλι...γυρίζουμε στο Μεσαίωνα όπου απο το πρώτο φως μέχρι το τελευταίο δουλειά και όλο για ένα κομμάτι ψωμί...
Μας βλέπω και πάλι στους δρόμους όπως στη Γαλλία και Γερμανία...για τα δικαιώματα!
@ τασούλα μου συμφωνω απολυτα!
@ roadartist...εσυ ξερεις απο θετικη σκεψη και γι'αυτο σε θαυμαζω!
@ a.g. ειναι αληθεια οτι η οικογενεια εινα το μοναδικο και το καλυτερο που μας εχει μεινει πια!
@ τρελοφαντασμενη μου, νομιζω οτι θα επρεπε να βγουμε σους δρομους ..ομως στην Ελλαδα ...πολλοι ''βολευονται'!
Δημοσίευση σχολίου
Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]
<< Αρχική σελίδα