να είναι περαστικά..

‘’Mια φωτογραφία στην κουζίνα της να πίνουμε καφέ γύρω στα 28 χρόνια πίσω. Εκείνη αληθινό, εγώ με νεράκι στο φλυτζάνι να καμαρώνω που κάθομαι δίπλα της σαν μεγαλη. Το βλέμμα της να ξεχυλίζει αγάπη και λαχτάρα.’’

Είμαι η αγαπημένη της εγγονή που όμως 28 χρόνια μετά απο εκεινη τη φωτογραφία δεν έχω σταθεί ιδιαίτερα στο πλάι της. Απο τη στιγμή που παντρεύτηκα εξαφανίστηκα.Μόνο στα οικογενειακά τραπέζια βλεπόμαστε . Απο το καλοκαίρι έχει πάρει την κάτω βόλτα. Τα γηρατειά αλλα κυρίως τα πολλά προβλήματα υγείας της έχουν δρομολογήσει μια πορεία ιδιαίτερα δύσκολη. Χθες το βράδυ μπήκε για δεύτερη φορά , μέσα σε τρεις μήνες, στο νοσοκομείο.

Γιαγιά μου σ΄ αγαπώ και ας μην στο δείχνω πια.....εχω όμως εναν κόμπο στο λαιμό δεν με αφήνει ούτε να στο ψιθυρίσω...