Τρίτη, Αυγούστου 28, 2007

..μια φορά και εναν καιρό...

Ηταν μια φορά και εναν καιρό μια περιοχή πευκόφυτη. Ενας παράδεισος κτισμένος στους πρόποδες του βουνού μέσα σε μια κοιλάδα όπου ρέει ο Αλφειός ποταμός. Κατάφυτος με πεύκα , καρυδιές , πλατάνια. .....Αυτή ήταν η Ολυμπία....

Το μέρος που πέρασα σαν παιδί ανέμελες καλοκαιρινές διακοπές. Κάθε χρόνο, ολο τον Αύγουστο, για περισσότερα απο δεκαπέντε χρόνια. Ακόμη και τώρα που κατεβαίνω για μια -δυο μέρες, οταν πιάνουμε τα όρια του Ν.Ηλείας καταλαβαίνουμε αμέσως την διαφορά. Η μυρωδία του πεύκου γαργαλάει τα ρουθούνια μας και το δυνατό καλοκαιρινό φως παίζει με τις σκιές απο τα πυκνά φυλλώματα των δέντρων. Τότε με πιάνει μια ανατριχίλα, ένα ρίγος , μια γλυκιά συγκίνηση, ξαναγίνομαι παιδί. Το μυαλό μου κατακλύζουν εικόνες της γιαγιάς και του παππού να μας περιμένουν στην πόρτα ... Λίγο πριν μπούμε στο χωριό, στο γιοφύρι ο μπαμπάς ξεκίναγε τα κορναρίσματα, οταν δε, περνάγαμε την τελευταία στροφή, δεν κρατιόμασταν , η αδερφη μου και εγω , ξεφωνίζαμε σαν μεθυσμένες.Μεθυσμένες απο χαρά που μπροστά μας προβάλλανε οι φιγούρες των αγαπημένων μας προσώπων.
Μπαίνοντας στην δεκαετία των είκοσι πήγαινα όλο και πιο αραιά. Κέρδιζαν τα νησάκια με το αμόρε και την παλιοπαρέα αλλα έστω και μια φορά το χρόνο κατέβαινα στο χωριό.
Τελευταία φορά αντίικρυσα την απαράμιλλη αυτή ομορφιά την περασμένη Τρίτη. Οκτώ μέρες πριν. Πέμπτη αργά το βράδυ ξεκινήσαμε την επιστροφή. Παρασκευή πρωι μας βρίσκει εμάς στην Αθήνα και την Ηλεία σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Η φωτιά έφτανε όλο και πιο κοντά . Δεν πιστεύαμε ομως οτι θα φτάσει στο χωριό. Τα πρώτα γνώριμα και αγαπημένα μέρη άρχισαν να γίνονται πρώτη είδηση στα κανάλια.
Φλέγονται, η Ζαχάρω , ο Καιάφας , τα χωριά γύρω απο την Κρέστενα. Σάββατο πρωί με είχαν ζώσει τα φίδια. Οι γονείς μου, οι θείες μου , τα ξαδέρφια ήταν ακόμη κάτω. Οταν η φωτιά την Κυριακή το πρωί γύρισε και άρχισε να καίει το επάνω μέρος του χωριού τρελαθήκαμε. Πλάτανος, Πελόπιο και ο αρχαιολογικός χώρος της Αρχαίας Ολυμπίας ....Οι δικοί μου επιστρέφουν όπως-όπως ,με παρακάμψεις εφόσον οι δρόμοι δεν είναι όλοι ανοικτοί. Περνάνε δίπλα απο τις φλόγες ή σε άλλα σημεία δίπλα απο τα αποκαίδια.Τίποτα δεν έχει μείνει όρθιο.....
Κυριακή μεσημέρι τηλεφωνούμε στον ξάδερφο που μένει μόνιμα στο χωριό. Η φωτιά έχει μπεί στην αυλή του και οι φλόγες ανεβαίνουν στην κεραμοσκεπή. Το χωριό βρίσκεται σε πύρινο κλοιό, οι φλόγες το γλείφουν γύρω-γύρω, το ίδιο και απέναντι απο το δικό μας σπίτι.
Οι κάτοικοι ευτυχώς δεν το είχαν εκγαταλείψει. Εσβησαν ΜΟΝΟΙ τους τις φωτιές απο τις αυλές των σπιτιών. Δεν εμφανίστηκε σε αυτές τις 4 μέρες που μαίνονται οι πυρκαγιές, ΟΥΤΕ ΕΝΑ πυροσβεστικό όχημα, ΟΥΤΕ ΕΝΑ αεροπλάνο, ΚΑΝΕΝΑΣ υπεύθυνος του κρατικού μηχανισμού....
Δόξα το Θεό το χωριουδάκι μου σώθηκε, προς το παρόν τουλάχιστον, γιατί στα γύρω μέρη έχουν ακόμη σοβάρο πρόβλημα.

Η αφήγηση ομως δεν μπορεί να τελειώσει με το ίδιο ύφος που ξεκίνησε. Δεν έζησαν όλοι αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Η ζωή μας κυλάει απο το κακό στο χειρότερο......για τα παιδιά μας και για τα εγγόνια μας το μέλλον φαντάζει εφιάλτης...Η Ολυμπία, ολόκληρη η Πελοπόννησος, ο κόσμος όλος, δεν θα είναι ποτέ πια ο ίδιος..!

22 σχόλια:

Ο χρήστης Blogger diastimata είπε...

Ας ανασκουμπωθούμε. Τα μανίκια πάνω και δουλειά.
Μεγάλη η απώλεια, ναι, αλλά τα παιδιά μας έχουν ανάγκη το μέλλον τους. Να βάλουμε, όλοι, ένα χεράκι.

12:21 μ.μ., Αυγούστου 28, 2007  
Ο χρήστης Blogger tassoula είπε...

Θα συμφωνήσω...

12:47 μ.μ., Αυγούστου 28, 2007  
Ο χρήστης Blogger Trilian είπε...

:*(

1:07 μ.μ., Αυγούστου 28, 2007  
Ο χρήστης Blogger An-Lu είπε...

Θα σε δω αύριο?

1:36 μ.μ., Αυγούστου 28, 2007  
Ο χρήστης Blogger ο δείμος του πολίτη είπε...

Μόνο σαν παραμύθι φουτουριστικό ή ιστορική αφήγηση μυθικών διαστάσεων θα θυμόμαστε τις καμένες τούτες περιοχές.

2:58 μ.μ., Αυγούστου 28, 2007  
Ο χρήστης Blogger AVRA είπε...

@ Diastimata να προσπαθησουμε ολοι ακομη και αν μερικοι βγαζουν εξω την ουρα τους..

@ τασουλα, trillian φυσικα θα συμφωνησουμε ολοι.Ολοι γνωριζουμε την αναγκη της δρασης.

@ γοργονα , συνηθως σε αυτα συμμετεχει ο συζυγος και εγω μενω πισω με τον μικρο...

@ δειμο , ποιος θα μας πιστευει σε μερικα χρονια ?

3:30 μ.μ., Αυγούστου 28, 2007  
Ο χρήστης Blogger 114ΛΕΞΕΙΣ είπε...

Συμπάσχω. Το δικό μου, η Μίνθη μισοκάηκε αλλά κανείς δε μπορεί να ζήσει πια εκεί. Έπεσε σε κώμα.

7:52 μ.μ., Αυγούστου 28, 2007  
Ο χρήστης Anonymous Ανώνυμος είπε...

Αύρα και εμένα το χωριό του πατέρα μου είναι στην Αρχαία Ολυμπία. Είναι ο Μάγειρας 1χλμ απο την Αρχαία Ολυμπία.
Εκλαιγα την Κυριακή όταν έβλεπα να μπαινει η φωτιά στην Ολυμπία.
Κάηκε το χωριό μας αλλά ευτυχώς όχι τα σπίτια. Δεν υπάρχει πλέον το δάσος δεν υπάρχει πλέον ζωή.
Ηταν πολλά τα μέτωπα και με 9 μποφόρ δύσκολα θα έσβηνε η φωτιά.
Μπορούμε όμως να μην αφήσουμε τίποτα στην τύχη του. Μπορούμε να ξαναφτιάξουμε την Ηλεία και το κάθε μέρος που κάηκε. Σημασία έχει να θέλουμε να το κάνουμε.
Αλλοίμονο στους ανθρώπους που έφυγαν άδικα.

8:49 μ.μ., Αυγούστου 28, 2007  
Ο χρήστης Blogger Menelaos Gkikas είπε...

Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

9:17 μ.μ., Αυγούστου 28, 2007  
Ο χρήστης Blogger Ασκαρδαμυκτί είπε...

Μήπως πρέπει να ξανασκεφτούμε αν πρέπει να συνεχίσουμε να πληρώνουμε άμεσους και έμμεσους φόρους;;;

10:33 μ.μ., Αυγούστου 28, 2007  
Ο χρήστης Blogger ralou είπε...

Τι τρομακτική φρίκη avra!
H γειτονιά του χωριου σου ήταν από τις πιο όμορφες της Ελλάδας.
Αλλά τωρα πια δεν μπορούμε να κλαίμε μόνο για το φυσικό κάλος που χάθηκε.
Τωρα πια κλαίμε και για ανθρώπους.
Κάτι πρέπει να κάνουμε!!!

1:35 π.μ., Αυγούστου 29, 2007  
Ο χρήστης Blogger AVRA είπε...

@ padrazo :-((

@ Σταυρο...ειμαστε εξαιρετικα ...κοντα!

@ ασκαρ και να το σκεφτουμε τι εγινε...ειμαστε εγκλωβισμενοι ασκαρ...ειμαστε πιονια και το γεγονος αυτο δεν εχει μεγαλα περιθωρια αλλαγης

@ ραλου μου δεν ξερω αν εχει επισκευθει αυτα τα μερη....τετοια ομορφια , πηγε χαμενη...τα καλοκαιρια μας και οι χειμωνες μας, επισης!!

10:54 π.μ., Αυγούστου 29, 2007  
Ο χρήστης Blogger koulpa είπε...

Τα τελευταία 20 χρόνια, κάθε χρόνο ανέβαλα κάποια περιήγηση για του χρόνου... Φέτος, αφορμή κάποια δουλιά στη Καλαμάτα, σχεδίαζα να περάσω μερικές μέρες στην ευρήτερη περιοχή της Ολυμπίας... Τώρα ακόμα και στη διαδρομή για Καλαμάτα, φοβάμαι για το τι θα αντικρήσω...:(
Φοβάμαι και για το πως θα διαχειρίστούμε αυτή την τεράστια κρήση, τη στιγμή που είμαστε ανίκανοι να διαχειριστούμε τα μικροπροβλήματα της καθημερινότητας...:(

2:01 μ.μ., Αυγούστου 29, 2007  
Ο χρήστης Anonymous Ανώνυμος είπε...

Aύρα μου, αισθάνθηκα να διαβάζω ακριβώς τη δική μου ιστορία, με μόνη διαφορά ότι εμείς ξανακατεβήκαμε στο χωριό, γιατί οι μόνιμοι κάτοικοι (που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν "μάχιμοι"), ήταν ελάχιστοι.

Δεν μπορώ να πω ούτε κουράγιο, ούτε θα περάσει, ούτε τίποτα.... τίποτα απολύτως!

2:20 μ.μ., Αυγούστου 29, 2007  
Ο χρήστης Anonymous Ανώνυμος είπε...

Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

11:40 μ.μ., Αυγούστου 29, 2007  
Ο χρήστης Blogger tzo είπε...

Αχ, δεν μπορώ, το έχω πει άπειρες φορές αυτές τις μέρες πάνω σε αυτό το θέμα, δεν μπορεί, είναι τόσο οδυνηρό, νιώθω τόσο μικρή, είμαι τόσο ασφαλής εδώ στο διαμερισματάκι μου στην Αθήνα που έχω αρχίσει να ντρέπομαι!

11:49 μ.μ., Αυγούστου 29, 2007  
Ο χρήστης Blogger patsiouri είπε...

Αχ βρε Αυρούλα....εμείς ευτυχώς τα καταφέραμε τελικά...

1:29 π.μ., Αυγούστου 30, 2007  
Ο χρήστης Anonymous Ανώνυμος είπε...

Μια φορά κι έναν καιρό αγαπημένα μας εγγόνια ήταν μία χώρα που είχε πολλά όμορφα και θαυμαστά …

Tην συνέχεια ίσως σε κάποιο Post

Εύχομαι να είσαι καλά γλυκιά μου Αύρα

11:05 π.μ., Αυγούστου 30, 2007  
Ο χρήστης Blogger  ZouZouna είπε...

... δεν υπάρχουν λόγια...

1:20 μ.μ., Αυγούστου 30, 2007  
Ο χρήστης Blogger Shades είπε...

Ο κόσμος ήταν μόνος χωρίς καμιά βοήθεια.. όποιος ήταν τυχερός έσωσε ότι μπόρεσε.. η κρατική μηχανή έχει αλλού το μυαλό της.. στη καρέκλα.
Καλώς σε βρήκα.

2:39 μ.μ., Αυγούστου 30, 2007  
Ο χρήστης Blogger AVRA είπε...

@ koulpa...κριμα , οι αναβολες θα ειναι αιτια για να δεις ενα διολου απολαυστικο θεαμα!

@ σταλαγματια μου, το ξερω...τετοιες στιγμες τα λογια ειναι φτωχα.Το καλο ειναι οτι γλιτωσατε και εσεις απο ανθρωπινες απωλιες, για τα υπολοιπα θα δουμε...

@ allitnil μου δεν υπαρχει κατι να ντρεπεσαι, η ζωη επιφυλλασει εκπληξεις, ειτε ευχαριστες , ειτε ασχημες ...δεν μπορουμε να το αλλαξουμε αυτο.

@ πατσιουρακι μου ,μπραβο...δεν φανταζεσαι ποσο ανακουφιστηκα!

@ τρελοφαντασμενη...ετσι θα καταντησουμε να διαβαζουμε τα αυτονοητα σε παραμυθια..Ειμαι μια χαρα καλη μου.Σημερα ειναι μια καινουρια μερα!

@ ζουζουνα μου, ολος ο κοσμος ειναι συγκλονισμενος, ελπιζω μονο να μην ξεχασουν πολυ ευκολα αυτη την καταστροφη.

@ shades καλως τον!
σχετικα με αυτο που ειπες μου ερχεται στο μυαλο κατι προστυχο...αλλα θα κρατηθω και δεν θα το ξεστομισω.Σαν τα αρνακια το Πασχα θελουν ολοι αυτοι οι κυριοι, σουβλισμα σε σιγανη βουτια, για να το νιωσουν καλα...

2:56 μ.μ., Αυγούστου 30, 2007  
Ο χρήστης Blogger Shades είπε...

Αύρα το χειρότερο που μπορείς να τους κάνεις είναι να τους πάρεις την καρέκλα.

4:03 μ.μ., Αυγούστου 30, 2007  

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]

<< Αρχική σελίδα