κάθε άλλο, παρα καλοκαιρινό.....

Καθισμένη στη βεράντα του σπιτιού, χωρίς να μπορώ να κλείσω μάτι .

....Σερφάρω στο ιντέρνετ, διαβάζω για την καμένη γη και εκνευρίζομαι. Με πιάνει θλίψη, οργή.

Χάνονται τα ασφαλιστικά δικαιώματα και νιώθω ανήμπορη στο να σκεφτώ ο,τιδήποτε. Απογοήτευση και ξανά οργή.

Καθημερινά ακούς πολιτικούς ''διαλόγους'' που επεξηγούν (?) τα ανεξήγητα. Ωσπου με πιάνει δυσπιστία για τα πάντα. Την δυσπιστία ακολουθεί η απάθεια. Ασχημο . Εχουν πετύχει το σκοπό τους. Να νιώθουμε ανίσχυροι, να απαξιώνεται η ζωή μας, ολα να φαίνονται προκαθορισμένα.
Αξιοι τα κατάφεραν!

...Διαβάζω δυο ποστ πριν και ντρέπομαι. Να το σβύσω ? Ντρέπομαι και γι΄αυτό. Να παίρνεις πίσω τις σκέψεις σου , τα συνασθηματά σου ? Οταν φεύγω απο εκεί , γλυκαίνω και στεναχωριέμαι, οταν ξαναβρισκόμαστε στον ιδιο χώρο με πλυμμυρίζουν, τα ιδια τρομακτικά, συναισθήματα.

...Ο μικρός άντρας του σπιτιού είναι σε κακό χάλι. Απο το πρωι μέσα στην γκρίνια και τώρα ? απο την στιγμή που κοιμήθηκε πετάγεται στον ύπνο του και κλαίει ? Πως θα βγεί η νύχτα ?

...Ο μεγάλος ? του κρατάω μούτρα. Διαφωνήσαμε και εχω καταστεναχωρηθεί. Ισως να κοιμάται . Προηγουμένως είπε οτι τον πόναγε το κεφάλι του. Δεν έχει γιατί, σημασια εχει οτι χαλιόμαστε. Οταν κοιμόμαστε ετσι, δεν το αντέχω...