Φιλίες
…Θυμήσου τα καλοκαίρια εκείνο τον καιρό
με την παρέα στο Φάληρο το παλιό,
στο πάρτυ όλοι μαζευόμαστε,για μπάνιο τα πρωινά,
στην Αμφιτρύτη και στον Aδωνη
το βράδυ σινεμά……
Που πάνε οι φιλίες ? που εξανεμίζονται?
Περνούν τα χρόνια, οι χαρακτήρες διαμορφώνονται...
Οι φιλίες σβήνουν...Οι δρόμοι χωρίζουν...
Τα τελευταία χρόνια προσγειώθηκα απότομα.Ολα αλλάζουν...Πως θα μπορούσε διαφορετικά ? Δεν ειναι που ολοι παντρευτηκαμε.Δεν ειναι που αποκτησαμε παιδιά.Δεν είναι που οι υποχρεώσεις αυξήθηκαν. Ειναι που αποξενωθήκαμε. Η φιλία ξεθώριασε σαν ρούχο που πάλιωσε....Μοιαζει να μην υπαρχει τίποτα κοινό.Λες και τώρα ανακαλύψαμε ο ενας τα ελαττωματα του άλλου. Που βρίσκονται οι κοινοί στοχοι? οι κοινές επιθυμίες? Δεν μας ενώνει τίποτα πλεον...Ουτε καν οι αναμνήσεις του τότε...
....Τώρα η παρέα του Φαλήρου ανήκει στο παρελθόν,
η Αμφιτρύτη και ο Αδωνης είναι μπετόν,
στον Μπάτη απ'έξω γράφει: "προσοχή, μολυσμένα νερά!"
και δεν υπάρχει τίποτα να μας θυμίζει πια....
με την παρέα στο Φάληρο το παλιό,
στο πάρτυ όλοι μαζευόμαστε,για μπάνιο τα πρωινά,
στην Αμφιτρύτη και στον Aδωνη
το βράδυ σινεμά……
Που πάνε οι φιλίες ? που εξανεμίζονται?
Περνούν τα χρόνια, οι χαρακτήρες διαμορφώνονται...
Οι φιλίες σβήνουν...Οι δρόμοι χωρίζουν...
Τα τελευταία χρόνια προσγειώθηκα απότομα.Ολα αλλάζουν...Πως θα μπορούσε διαφορετικά ? Δεν ειναι που ολοι παντρευτηκαμε.Δεν ειναι που αποκτησαμε παιδιά.Δεν είναι που οι υποχρεώσεις αυξήθηκαν. Ειναι που αποξενωθήκαμε. Η φιλία ξεθώριασε σαν ρούχο που πάλιωσε....Μοιαζει να μην υπαρχει τίποτα κοινό.Λες και τώρα ανακαλύψαμε ο ενας τα ελαττωματα του άλλου. Που βρίσκονται οι κοινοί στοχοι? οι κοινές επιθυμίες? Δεν μας ενώνει τίποτα πλεον...Ουτε καν οι αναμνήσεις του τότε...
....Τώρα η παρέα του Φαλήρου ανήκει στο παρελθόν,
η Αμφιτρύτη και ο Αδωνης είναι μπετόν,
στον Μπάτη απ'έξω γράφει: "προσοχή, μολυσμένα νερά!"
και δεν υπάρχει τίποτα να μας θυμίζει πια....
αναρτήθηκε από το χρήστη AVRA στις
12:44 μ.μ.
28 σχόλια:
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Μόλις περιέγραψες ένα από τους μεγαλύτερου φόβους μου! Το να αλλάζεις και να βάζεις άλλες προτεραιότητες στην ζωή σε απομακρύνει αναγκάστηκα από κάποιους ανθρώπους οι οποίοι αποτελούσαν κάποτε αναπόσπαστο κομμάτι τις καθημερινότητας , αλλά νομίζω πως και τον λίγο χρόνο που θα αφιερώσεις για να τους δεις κάποια στιγμή , είναι σαν να γεμίζεις τις μπαταρίες για την επόμενη φορά ..! ”Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε….”
Αχ! Πέραν από τα μολυσμένα νερά και τα τοπία μπετόν! Πάει η παλιοπαρέα μου και πολύ στεναχωριέμαι γιατί δεν ξέρω τι να κάνω πια!
Οι φιλίες χάνονται στο διάβα του χρόνου. Οι συνήκες της ζωής μας που αλλάζουν, διώχνουν και τις φιλίες μας. Τίποτε δεν είναι γραμμικό. Αλλάζουμε κι εμείς κι εκείνοι και χανόμαστε, αλλά βρίσκουμε και νέους φίλους. Δεν είναι τόσο μαύρα τα πράγματα νομίζω.
Χμμμ έπιασες μεγάλο θέμα. Τεράστιο. Έχουμε και εμείς παντρεμένους στην παρέα. Αποξενωμένους λίγο γιατί τα πάντα περιστρέφονται γύρω από το μωρό. Ξέρεις πως είναι. Εγώ έχω σκοπό να γίνω μάνα σε 7 χρόνια και αν!
Αν πάντως η άλλοι δεν είναι κολλημένοι με το μωρό, τα οποία λατρεύω αλλά δεν έχω καμία όρεξη να μιλάω για πάνες και μωρουδιακά, δεν έχω κανένα πρόβλημα.
Ξέρεις κάτι πάντως; Ασχέτως μωρών, νομίζω πως αν ο άλλος θέλει να χαθεί, θα χαθεί. Έτσι απλά.
Έφαγα μια ήττα τελευταία. Έκανα αμάν να τα ξαναβρώ σε ένα ζευγάρι, να γίνω φιλενάδα με την κοπέλα μετά από παράκληση του γκόμενου της και... έχει να με πάρει τηλέφωνο κοντά δυο βδομάδες! Και τα βρήκανε τα παιδιά!
Λες και είχα εγώ χρόνο να τρέχω να πίνω καφέδες με μια άγνωστη. Το θυμήθηκα τώρα και συγχύστηκα. Θα ξανακάνω ποστ μια μέρα επί του θέματος.
Πάντως για να κλείσουμε... δεν ξέρω από πόσους ελέγχους πρέπει να περνάω τον άλλο για να καταλήξουμε να γίνουμε κάτι. Δεν το θέλω, αλλά δεν πάει άλλο η κατάσταση. Έχω γίνει άγιος Παντελεήμων. Να σου λύσω το πρόβλημα και μετά άντε γεια. Ευχαριστώ βρε!
Δηλαδή ένας άνθρωπος να μπορούμε να λέμε τις μαλακίες μας, να πίνουμε τους καφέδες μας, μόνες ή με τους γκόμενους, έτσι απλά, λιτά και καθημερινά, πόσο δύσκολο είναι να υπάρχει σε αυτόν τον πλανήτη;
Κλείνω θα το κάνουμε σεντόνι...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Μεγαλώνουμε, αλλάζουμε... και κλεινόμαστε ο καθένας στον πύργο του...
Για μένα οι "φιλίες" των παιδικών και μαθητικών μου χρόνων δεν είναι φιλίες.
φιλίες είναι αυτές που αντέχουν στον χρόνο, που υπάρχει τέτοια επικοινωνία που και εβδομάδες να μην δεις ή να μην μιλήσεις στον άλλον να είναι σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα.
Οπως αλλάζουμε και προσαρμοζόμαστε εμείς στις νέες καταστάσεις, το ίδιο πρέπει να κάνει και αυτός που είναι "φίλος".
Λίγο ως πολύ ναι, αλλά κάνουν χώρο για νέες φιλίες έτσι...
Θα συμφωνήσω με την debby σχετικά με το πόσο "προσαρμοστικοί" πρέπει να είμαστε για/με τους φίλους μας στις συνθήκες της ζωής τους, αν και είναι κάτι που με ταλαιπωρεί πολύ.
Παρ' όλα αυτά έχω μια φίλη από την Β' Λυκείου (7 χρόνια δηλαδή), συμμαθήτριά μου τότε, που πια την νιώθω αδελφή μου κυριολεκτικά (με τα καλά και τα κακά του αυτό).
Τελευταία περάσαμε μια φάση τριμήνου που μιλήσαμε 2-3 φορές. Στεναχωρήθηκα. Το κατάλαβε. Το διορθώσαμε. ΚΙ έτσι ξέρω ότι ΕΙΝΑΙ φίλη μου.
Δεν είχα την ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ αμφιβολία αυτούς τους μήνες πως θα τρέξει αν της ζητήσω...Απλώς την αυτόματη ανασφάλεια που έχουμε σ' αυτές τις περιπτώσεις.
Νομίζω το κριτήριο δεν είναι το αν θα χαθείς με έναν φίλο αλλά το αν τελικά (όποτε) τον ξαναβρείς.
Avra, δεν μπορώ να ξέρω αν θα ξαναβρείς παλιές παρέες κλπ, αν όμως κάποιος από αυτούς είναι ΦΙΛΟΣ σου, θα τον/την ξαναβρείς και θα λέτε μετά από χρόνια :
-Θυμάσαι ρε που είχαμε χαθεί εκείνο το διάστημα;;
-Χαχαχα, ναι ρε, πω πωωω...
-Τι μαλάκες...
-Πάμε μετά για φαγητό στο Φάληρρο;
Καλημέρες!! :D
Θα διαφωνήσω λίγο...
(προτότυπο....)
Ο χρόνος είναι που λείπει στην παρέα μου από το να βρεθεί...
Και η απόσταση για ορισμένους....
Αλλά εγώ ως φίλους λογαριάζω περίπου 10 άτομα... το πολύ...
Η deppy εχει δικιο φιλοι ειναι αυτοι που οταν μιλας μαζι τους ειναι σαν να μην περασαν μερες , μηνες ή χρονια.Η μεγαλη κατραπακια ειναι οταν αυτοι που νομιζες φιλους σου ξαφνικα δεν εχουν να σου πουν τιποτα και νιωθεις και εσυ την ιδια αμηχανια απεναντι τους....
Τ
Η
Α
Ν
Χ
!
!
!
,,με τοσο αγχος καθημερινο και τρεξιμο που εχουν ολοι οσοι μεγαλωνουν παιδια ,,ο χρονος που εχεις για τους φιλους περιοριζεται ..παρολαυτα κραταω επαφη καθημερινα με τηλεφωνο με την κολλητη μου κιοποτε εχουμε ελευθερο χρονο και οι δυο βρισκομαστε με παιδια η χωρίς..
αμα θες ολα γινονται
Οι υποχρεώσεις, οι συνθήκες, οι περιστάσεις, συχνά απομακρύνουν τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από την πραγματική τους βούληση...
Ωστόσο, οι πόρτες δεν κλείνουν και, αν οι συβθήκες αλλάξουν, μπορεί το νήμα να πιαστεί από εκεί που δύο πραγματικοί φίλοι το είχαν αφήσει χρόνια πριν. Πρόσφατα, ξαναβρέθηκα με μια φίλη, με την οποία είχαμε χαθεί τουλάχιστον 20 χρόνια. Ήταν σαν να μη είχε περάσει στιγμή και συνεχίζουμε, χωρίς κανένα εμπόδιο, καμμιά αναστολή, να βλεπόμαστε, να μιλάμε, να επικοινωνούμε.
Συμβαίνουν αυτά... Χανόμαστε και ξαναβρισκόμαστε! Κι αν τυχόν με κάποιους δεν ξαναβρεθούμε, τότε μπορεί καλώς να έχουμε χαθεί!
Το σπουδαίο είναι να αφήνουμε ανοιχτές τις πόρτες, για την περίπτωση που θα ξανασυναντηθούμε... να μη είμαστε αρνητικοί στο ενδεχόμενο, αυστηροί μ' αυτούς, που μπορεί να αναγκάσθηκαν να χαθούν ή απλώς να αφέθηκαν να χαθούν. Οι άνθρωποι είναι πάντα πολύ πολύτιμοι, για να τους κλείνουμε έξω και μακριά μας, επειδή κάτι μπορεί να πήγε κάποια στιγμή στραβά!..
Υ.Γ. : Μη μου πήτε πως είσθε Παλιοφαληριώτισα!
Διαφορετικές οικογένειες, διαφορετικές ανάγκες, διαφορετικές επιδιώξεις, διαφορετικές δουλειές, διαφορετικές παρέες... Κάπως έτσι εξελίσσεται και μένουν καμιά τέσσερις πέντε φίλοι μόνον. Αλλά φίλοι, με το φ κεφαλαίο!
Έκλεισε και ο Παχός...
ωραιο τραγουδι.... απλα οι ρυθμοι που ζουμε σκοτωνουν τυχον διαπροσωπικες σχεσεις!
@ ανεξαρτητε δεν φταινε μονο οι ρυθμοι πιστεψε με ..γιαυτο ειμαι τοσο πικραμενη
@ κλεαρχε δεν ξερω , ναι?
@ διαστηματα , αυτο το φ ψαχνω ..το κεφαλαιο!
@ ''Οι άνθρωποι είναι πάντα πολύ πολύτιμοι, για να τους κλείνουμε
έξω και μακριά μας, επειδή κάτι μπορεί να πήγε κάποια στιγμή στραβά!..'' M' αρεσει να το ακουω , ομως δεν το εφαρμοζω παντα.
@ σεβα ..αυτη ειναι Φιλη..!
@σιγματαυ, why ?
Στο Υστερόγραφο, όμως, δεν μου απαντήσατε...
@ ασυγχωρητη αστεροειδη μου...ειμαι Φαληριωτισα ναι .. αλλα του νεου οχι του παλιο Φαληρου!
hELLO!
tHIS WORK IS VERY GOOD.
tHANK YOU
Που πάνε οι φιλίες avra;
Μα εκεί που πάνε τα χρόνια της πρώτης νιότης, μαζί με τα φλογερά όνειρα, τις μεγάλες νεανικές αγάπες, την υπερφίαλη ιδέα ότι θα αλλάξουμε τον κόσμο, τον αντικομφορμισμό και την ιδέα ότι όλος ο κόσμος είναι δικός μας!
Σε μεγάλα μπαούλα στη σοφιτα του μυαλού μας, να πιάνουν σκόνη, μαζί με τα σχολικά βιβλία και το πακετάκι με τα ραβασάκια...
Είναι περίεργη η εικόνα που βλέπω κάθε φόρα που βγαίνουμε (κυρίως για φαί).Παρέες που κάθοντε αμίλητοι,τρώνε,χαζέυουν γύρω-γύρω και στο τέλος αυτός που βαρέθηκε περισσότερο κάνει την αρχή για να φύγουν.Θλιβερό.
Τώρα; Είναι κάτι χρόνια!!! :)
Είμαστε κοντά, λοιπόν!
@ ραλου καθε φιλια της νιοτης ειναι καταδικασμενη ? δεν θελω να το πιστεψω..
@ τασουλα αυτο δεν το ειχα προσεξει..ναι ειναι θλιβερο
@ κλεαρχε τα χρονια περνανε διχως να τα καταλαβαινεις, αλλωστε δεν ειναι ακριβως η γειτονια μου!
@ asteroid, φαληριωτακι , φαληριωτακι ....
Εξ αγχιστείας μεν... αλλά ρίζωσα...
Δημοσίευση σχολίου
Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]
<< Αρχική σελίδα