δυσκολίες
Διάβασα << είναι εύκολο να γίνεις γονιός αλλα έιναι δύσκολο να είσαι γονιός >>
Δυσκολία δεν είναι μόνο η κούραση, η αυπνία , το τρέξιμο. Οι ενοχές και οι θυμοί για την κούραση που νιωθουμε .Το αίσθημα αποπροσανατολισμού, πολλες φορές πιο ειναι το καλό για ενα παιδί, μας μπερδεύει , πχ δεν θέλουμε να το καταπιέζουμε και να λέμε συνέχεια όχι αλλα πρέπει να βάζουμε περιορισμούς και τιμωρίες γιατι τα παιδιά εχουν ανάγκη απο σαφή όρια.
Δύσκολο επίσης είναι να μπορέσεις να δώσεις ολη σου την αγάπη και την προσοχή σε αυτα τα μικρά πλασματα, να μπορέσεις να τους μεταφέρεις τις γνωσεις και τις ευαισθησίες για την ζωή αλλα το κυριότερο να μπορέσεις να κατανοήσεις την ψυχή τους και να μην τους δημιουργήσεις τραύματα.
Αυτο το πόστ προέκυψε απο τη συμπεριφορά του γιού μου (5,5χρ) η οποία γνωρίζω οτι οφείλεται στη ζήλεια για την μικρή του αδερφή αλλα παρόλα αυτα με προβληματίζει απίστευτα και ψάχνω να βρω τρόπους σωστού χειρισμού.
Είναι ενα παιδι τέλειο , ευγενικό με άρτιο λεξιλόγιο κουβέντες που σε εκπλήσουν ευχάριστα. Απο πολύ μικρός μιλάει πεντακάθαρα και εχει εναν τρόπο έκφρασης που θα τον ζήλευε ενηλικας. Αυτο το παιδί ξαφνικά κάποιες στιγμές της ημέρας μεταμορφώνεται σε ενα κακομαθημένο πλάσμα , με έντονες εκρήξεις θυμού, πολλή επιθετικότητα, κυρίως προς τη αδερφή του αλλα και λεκτικά εναντίον μας.
Εκφράσεις του στιλ , τι γονείς είστε εσείς , δεν σας αγαπάω, θα φύγω απο το σπίτι κλπ. Σκέφτομαι Θεούλη μου αν είναι έτσι τώρα , τι θα γίνει στην εφηβεία ?
Εχω αντιληφθεί λάθη απο τη μεριά μας, όπως οταν η μικρή τον κτυπούσε και αυτος ανταπέδιδε αρχικά έβαζα τιμωρία τον τελευταίο. Τώρα το εχω διορθώσει βάζω και την μικρή αλλα ο μεγάλος έχει τόση δύναμη που νομίζω οτι θα την σκοτώσει οπότε πανικοβλημένη , του φωνάζω ετσι και αλλιώς.
Τον λατρεύω και όμως νιώθω οτι πολλές φορές δεν το αντιλαμβάνεται. Οταν τον βάζω τιμωρία πεθαίνω απο στεναχώρια. Του μιλάμε και του εξηγούμε οτι είναι μικρότερη , οτι δεν καταλαβαίνει αλλα οπως είναι φυσικό δεν το συνειδητοποιεί πάντα. Οταν λήξει η εμπόλεμη κατάσταση περνάμε πάλι στη φάση του τέλειου, υπάκουου και τρυφερού παιδιού.
Μέχρι τότε όμως φρικάρουμε, αυτο που με αγχώνει είναι να μην του δημιουργήσει η ζήλεια απωθημένα που θα τον δυσκολέψουν στην μετέπειτα ζωή του. Το εχω δει να συμβαίνει...
Αν μπορεί κάποιος ας βοηθήσει...
Δυσκολία δεν είναι μόνο η κούραση, η αυπνία , το τρέξιμο. Οι ενοχές και οι θυμοί για την κούραση που νιωθουμε .Το αίσθημα αποπροσανατολισμού, πολλες φορές πιο ειναι το καλό για ενα παιδί, μας μπερδεύει , πχ δεν θέλουμε να το καταπιέζουμε και να λέμε συνέχεια όχι αλλα πρέπει να βάζουμε περιορισμούς και τιμωρίες γιατι τα παιδιά εχουν ανάγκη απο σαφή όρια.
Δύσκολο επίσης είναι να μπορέσεις να δώσεις ολη σου την αγάπη και την προσοχή σε αυτα τα μικρά πλασματα, να μπορέσεις να τους μεταφέρεις τις γνωσεις και τις ευαισθησίες για την ζωή αλλα το κυριότερο να μπορέσεις να κατανοήσεις την ψυχή τους και να μην τους δημιουργήσεις τραύματα.
Αυτο το πόστ προέκυψε απο τη συμπεριφορά του γιού μου (5,5χρ) η οποία γνωρίζω οτι οφείλεται στη ζήλεια για την μικρή του αδερφή αλλα παρόλα αυτα με προβληματίζει απίστευτα και ψάχνω να βρω τρόπους σωστού χειρισμού.
Είναι ενα παιδι τέλειο , ευγενικό με άρτιο λεξιλόγιο κουβέντες που σε εκπλήσουν ευχάριστα. Απο πολύ μικρός μιλάει πεντακάθαρα και εχει εναν τρόπο έκφρασης που θα τον ζήλευε ενηλικας. Αυτο το παιδί ξαφνικά κάποιες στιγμές της ημέρας μεταμορφώνεται σε ενα κακομαθημένο πλάσμα , με έντονες εκρήξεις θυμού, πολλή επιθετικότητα, κυρίως προς τη αδερφή του αλλα και λεκτικά εναντίον μας.
Εκφράσεις του στιλ , τι γονείς είστε εσείς , δεν σας αγαπάω, θα φύγω απο το σπίτι κλπ. Σκέφτομαι Θεούλη μου αν είναι έτσι τώρα , τι θα γίνει στην εφηβεία ?
Εχω αντιληφθεί λάθη απο τη μεριά μας, όπως οταν η μικρή τον κτυπούσε και αυτος ανταπέδιδε αρχικά έβαζα τιμωρία τον τελευταίο. Τώρα το εχω διορθώσει βάζω και την μικρή αλλα ο μεγάλος έχει τόση δύναμη που νομίζω οτι θα την σκοτώσει οπότε πανικοβλημένη , του φωνάζω ετσι και αλλιώς.
Τον λατρεύω και όμως νιώθω οτι πολλές φορές δεν το αντιλαμβάνεται. Οταν τον βάζω τιμωρία πεθαίνω απο στεναχώρια. Του μιλάμε και του εξηγούμε οτι είναι μικρότερη , οτι δεν καταλαβαίνει αλλα οπως είναι φυσικό δεν το συνειδητοποιεί πάντα. Οταν λήξει η εμπόλεμη κατάσταση περνάμε πάλι στη φάση του τέλειου, υπάκουου και τρυφερού παιδιού.
Μέχρι τότε όμως φρικάρουμε, αυτο που με αγχώνει είναι να μην του δημιουργήσει η ζήλεια απωθημένα που θα τον δυσκολέψουν στην μετέπειτα ζωή του. Το εχω δει να συμβαίνει...
Αν μπορεί κάποιος ας βοηθήσει...
αναρτήθηκε από το χρήστη AVRA στις
9:35 π.μ.
14 σχόλια:
Να τον "εμπλέξεις" κατά κάποιον τρόπο στην ανατροφή της;
Ώστε να αισθάνεται σπουδαίος;
(αν και μπορεί μετά να την υποτιμάει αλλά... χάος... συνταγές δεν υπάρχουν...)
δεν έχω παιδιά.. μόνο από τη μεριά του παιδιού μπορώ να μιλήσω όσο θυμάμαι.. και θα συμφωνίσω με τον προλαλήσαντα.. εμένα μου άρεσε να έχω αρμοδιώτητες.. και μιά από αυτές ήταν να προσέχω μικρότερα παιδιά.. αλλά και η φρίκη.. αν και κατανοητή.. δε βοηθά.. βεβαια όποιος είν έξω απ το χωρό πολλά τραγούδια ξέρει.. :):)
καλήσπέρα και καλή δύναμη :):)
Καταρχήν, καλό κουράγιο!
Και μεις το σκεφτόμαστε αυτό όλη την ώρα, αν και είναι μάλλον λίγο νωρίς για τέτοιου είδους εκρήξεις στην περίπτωσή μας (2,5 ετών η μεγάλη και 2 εβδομάδων ο μικρός).
Επειδή αναζητούμε κάθε δυνατή βοήθεια, αγοράσαμε ένα βιβλίο που λέγεται "Τα πρωτότοκα. Μια ιδιαίτερη κατάσταση ανάμεσα στ' αδέρφια", της Jirina Prekop http://www.books.gr/ViewShopProduct.aspx?Id=3315940).
Δεν ενθουσιαστήκαμε μεν από το βιβλίο, αλλά κάάάάποιες (λίγες είναι η αλήθεια!) ιδέες σου δίνει.
Ίσως βοηθάει λίγο να κατανοήσεις την ψυχούλα τους (αν και νομίζω ότι το παρακάνει λίγο η συγγραφέας).
Πρόσφατα άκουσα και για το "Το υπεύθυνο παιδί και πως να το μεγαλώσουμε", του Don Dinkmeyer. (http://www.books.gr/ViewShopProduct.aspx?Id=68864).
Δεν το έχουμε διαβάσει και δεν ξέρω αν θα βοηθήσει.
Η αλήθεια είναι ότι μόνο βιβλία σου προτείνω, αλλά εμείς για διάφορα ζητήματα (ύπνο, πιπίλα, γάλα, κρίσεις νεύρων κλπ.), έχουμε βοηθηθεί με την μεγάλη μας.
Αυτό που μας βοήθησε περισσότερο από όλα είναι το "Όταν τα Παιδιά Πεισμώνουν..." του Dr Jan-Uwe Rogge (http://www.thymari.gr/index2.htm). Είχαμε έντονο πρόβλημα νεύρων που σχεδόν έχει εξαφανιστεί ακολουθώντας τις συμβουλές του, προσαρμοσμένες στην οικογένειά μας εννοείται.
(Μπεν χουρ μου βγήκε το σχόλιο σε μέγεθος!)
Και πάλι καλό κουράγιο...
η καλύτερη λύση ειναι να συμβουλευτείς τον παιδίατρο: ξέρει το παιδί καλύτερα απ' τον καθένα, έχει γνωση και για τις αντιδράσεις, αυτός και μονο αυτός θα σε καθοδηγήσει.
όμως, όλα καλα θα πανε.
στάδιο ειναι θα περασει. το θεμα ειναι να μη το αφήσεις να σου δημιουργήσει προβλημα, ήτοι, να μη μεγαλοποιεις τα πράματα και να νομίζεις πως αυτο θα σημαδέψει όλη του τη ζωή.
σιγά! απόλυτα φυσιολογική συμπεριφορά ειναι!
ακου που σου λέω!
Δεν ξέρω αν σε παρηγορεί αλλά όλα μα όλα τα αδέρφια μαλώνουν, τσακώνονται και ζηλεύουν το ένα το άλλο, απλά σε διαφορετικές αναλογίες από το να αγαπιούνται και να διασκεδάζουν μαζί. Τα δικά μου π.χ.εκδηλώνουν πολλές φορές ζήλια αναμεταξύ τους και ιδίως ο μικρός απέναντι στον μεγάλο, αλλά ακόμα είναι σε μικρή ηλικία για να έχω σοβαρό πρόβλημα μιας και η μυική τους δύναμη δεν είναι μεγάλη ακόμα. Και φαντάσου είναι δίδυμα και από μιας αρχής μοιράζονταν τα πάντα ακόμα και την προσοχή μας. Πόσο μάλλον ένα παιδί που είχε συνηθίσει να έχει όλη την προσοχή σας πάνω του και ξαφνικά την χάνει, και όχι μόνο την δική σας αλλά και των γύρω που πλέον την προσοχή την τραβάει το νεόφερτο μέλος.
Εγώ βρήκα πολύ χρήσιμο ένα βιβλίο για το οποίο θα γράψω και στο blog μου σύντομα που λέγετε " ο πλήρης οδηγός για την ανατροφή και ευτυχία των παιδιών σας".
Είναι όντως πλήρης και σε αυτό το κομμάτι που αναφέρετε στις σχέσεις ανάμεσα στα αδέρφια προτείνει ανάμεσα στα άλλα να κατανοήσει κανείς πρώτα ότι δεν μπορεί να αλλάξει τα συναισθήματα του παιδιού που ζηλεύει απλά μπορεί να κάνει με διάφορους τρόπους την κατάσταση λιγότερο οδυνηρή και αναφέρει την ακόλουθη ιστορία για να δώσει στους γονείς να καταλάβουν πως αισθάνεται το παιδί που μπαίνει ξαφνικά στην ζωή του ένα αδερφάκι: " Ένας άντρας έρχεται στο σπίτι και στην αγαπημένη του γυναίκα και της λέει: Αγάπη μου, σ'αγαπώ τόσο πολύ και η ζωή μαζί σου είναι τόσο ωραία, που αποφάσισα να πάρω μια δεύτερη γυναίκα! Όπου να είναι θα ρθει. Θα κοιμάται εκεί που κοιμόσουν εσύ και θα είμαστε μια μεγάλη ευτυχισμένη οικογένεια. Ωραία δεν θα είναι??"
Επιγραμματικά να σου πω μόνο μερικά από αυτά που προτείνει (όλα δεν γίνεται και να ήθελα)
1. Δείξε στον μικρό ότι κατανοείς τα συναισθήματα του, και να επαινείς με έμφαση τυχόν θετική συμπεριφορά(αν αυτή υπάρχει φυσικά)
2. Ενημερώστε φίλους και γνωστούς όταν σας επισκέπτονται να στρέφουν πρώτα την προσοχή τους στον μικρό και μετά στο μωρό.
3. Δείξτε τους φώτο όπως ήταν όταν ήταν και αυτός μωρό και περιγράψτε του πως αισθανόσασταν τότε μαζί του.
4. Να του δίνεται κάποιες φορές όποτε είναι δυνατό προτεραιότητα έναντι στο μωρό.
5. Να περνάτε χρόνο μόνοι χωρίς το μωρό να σας απασχολεί και να αποσπά την προσοχή σου.
6. Αν τον προσφωνείς ως "μεγάλο αδερφό" ελάττωσε το, γιατί σε κανένα δεν αρέσει να προσδιορίζεται έναντι κάποιου άλλου.
Αυτά και άλλα πολλά και μια προσωπική διαπίστωση. Όταν στο παιδί μου που ζηλεύει παραβλέψω την άσχημη συμπεριφορά του, του δώσω αγάπη απλόχερα, χρόνο μόνοι μας, νιώθει πια σίγουρος για την αγάπη μου και η συμπεριφορά του δεν είναι πια τόσο άσχημη. Αλλά είμαι άνθρωπος και δεν μπορώ πάντα να κρατάω το μέτρο μην αδικήσω κάποιο παιδί και άρα αναγκαστικά θα ζω και με τις ζήλιες και τις επιθέσεις αναμεταξύ τους.
Α! και προσπάθησε να του δώσεις να καταλάβει ότι η αγάπη δεν είναι κάτι που τελειώνει και μπορεί να την πάρει όλη η μικρή αδερφή αλλά όσο πιο πολύ δίνεις τόσο πιο πολύ απόθεμα έχει κανείς!
Καλή επιτυχία!
@ καμιλιερη το ειχα δοκιμασει αυτο αρχικα αλλα δεν εδειξε κανενα ενδιαφερον
@ κουλπα, οπως ειπα και παραπανω το δοκιμασα με τις αρμοδιοτητες αλλα δεν ''επιασε''.
Η φρικη οφειλεται στην ενταση της στιγμης η οποια ειναι απιστευτη...αλλο να το περιγραφω και αλλο να το ζεις. Επισης αναφερω στο τελος του ποστ , οτι εχω δει καποια παραδειγματα , ελαχιστα βεβαια, οπου ενηλικας τωρα ειναι ενας ανθρωπος υπερβολικα ζηλιαρης και μνησικακος , και ηταν ετσι απο την παιδικη του ηλικια.Υποθετω βεβαια οτι αυτο ειναι μια τραβηγμενη κατασταση αλλα ενας γονιος παντα ανησυχει.
@ καρπουζοκεφαλε, ευχαριστω για τις προτασεις, θα ριξω μια ματια στα βιβλια. Εχω την εντυπωση οτι θα ειναι λιγο πιο ευκολη η δικια σας περιπτωση.Απο φιλους εχω παρατηρησει οτι τα κοριτσια δεχονται με μεγαλυτερη ευκολια το ρολο της μεγαλης αδερφης ισως γιατι το εχουν στο αιμα τους...να το παιζουν μανουλες :-).
@ deppy θα ψαξω για το βιβλιο που προτεινεις,οσο πιο πολλες επιλογες εχω τοσο το καλυτερο.Το παραδειγμα που αναφερεις για τους συζυγους ηταν τοσο εξυπνο.Μια προσεγγιση πολυ λογικη που ομως δεν το σκεφτομαστε ευκολα.....
Βάλε τον πατέρα του να τον πηγαίνει μεγάαααλες βόλτες και να ασχολείται συνέχεια μαζί του;
Δε μπορω να σε βοηθησω γιατι οχι μονο δεν ειμαι ειδικη, αλλα δεν εχω καν παιδια!
Ειμαι σιγουρη ομως πως πρεπει να απευθυνθεις σε εναν ειδικο για τον χειρισμο του θυμου του μικρου!
Όλα θα πανε καλα!
Και συμφωνώ πως ειναι δύσκολο να είναι κανεις γονιος!
ουφ αγχωθηκα!
Δεν υπάρχουν συμβουλές
ούτε εγχειρίδιο σχετικά με την ανατροφή των παιδιών.
Μόνο αγάπη χρειάζεται και τεράστια υπομονή...
καλημέρα :)
Avra μου, η δική μας η ζήλεια αγγίζει τα όρια της υπερβολής - ενώ από την άλλη, έχω να αντιμετωπίσω και τον τρομερό υπερπροστατευτισμό που δεν αφήνει κανέναν άλλον να αγγίξει το "μωράκι της", μερικές φορές ούτε και μένα!
Στη σχολή που γράψαμε την κόρη μου, κάνουν ABA - θα γράψω σχετικό ποστ προσεχώς. Η γενική αρχή είναι πως δεν έχει τιμωρία, αλλά επιβράβευση. Θα το δοκιμάσω στην πράξη, και θα σου πω αποτελέσματα!
Avra μου, χαίρομαι που σε βρίσκω εδώ και σε ξαναδιαβάζω!
Δεν έχω γίνει γονιός ακόμα, όμως δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς τις αγωνίες σου. Εύχομαι να το ξεπεράσετε γρήγορα και ανώδυνα...
Ζητώ συγνώμη προκαταβολικά που το κάνω στο χώρο σου, αλλά υπάρχει μία νέα blogger που θα ήθελα να σας γνωρίσω, την angie.
Φιλιά πολλά!
@ καλως την...επεστρεψες στο blogging ? πολυ χαιρομαι που μου συστησες την angie την επισκεφθηκα και θα γινω αναγνωστης της!
@ αννα θα περασω απο το χωρο σου να τα πουμε πιο αναλυτικα...μεχρι τοτε κουραγιο...
@ coula ... δεν ειναι ολες οι στιγμες ετσι οπως μπορεις να φανταστεις αλλα γενικα υπαρχει ''θεμα'' αλλα πριν προκυψει ειτε εχεις παιδια ειτε οχι ειναι αδυνατον να το φανταστεις.
αλλωστε υπαρχει η ταση ολοι να πιστεουμε οτι δεν θα συμβει σε εμας...
@ κατερινα, καλως ηρθες!
σιγουρα δεν μπορεις να βασιστεις στις συμβουλες, μια ενημερωση ομως δεν βλαπτει,αν και η καθε περιπτωση ειναι μοναδικη!
@ καμηλιερη μου , οι μεγάααααλες βολτες προυποθέτουμε πολύυυυ χρονο και οπως καταλαβαινεις...κωλυομαστε :-)
μου έχει λείψει πολύ το blogging και τώρα που ξαναδιαβάζω παλιά φιλαράκια συνειδητοποιώ πως μου έλειψε περισσότερο απ' όσο νόμιζα!
Οπότε θα τα ξαναλέμε συχνά!
Δημοσίευση σχολίου
Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]
<< Αρχική σελίδα