..η ζωή μου..

Οταν έμεινα έγκυος στην κόρη μου αναρωτιόμουν τι αίσθηματα θα είχα. Αναρωτιόμουν για μένα , τον άντρα μου , όλη την οικογένεια που είχαμε δείξει τόση λατρεία στον γιο μου που έλεγα θα αγαπάμε το ίδιο και το δεύτερο ? Ο πατέρας μου με κορόιδευε....μα ειναι δυνατόν να μην το αγαπάμε το παιδί ?

Με τον γιο μου όμως είμουν τρελαμένη, ολος μου ο κόσμος περιστρεφόταν γύρω του ....και να, που τώρα, το καινούριο πλασματάκι κοντεύει ενός έτους και με έχει απογειώσει με τη σειρά του. Ο πατέρας της έχει απο τώρα το σύνδρομο του μπαμπά της κόρης , εγω την κακομαθαίνω ακόμη περισσότερο απο το πρώτο. Άκουγα οτι τα δεύτερα μεγαλώνουν στο ''φτερό'' , οτι είναι πιο παραμελημένα.....εγώ κάνω τις ίδιες βλακείες μη σου πω και περισσότερες...το αποτέλεσμα είναι βέβαια να εχω εξαντληθεί για μια ακόμη μια φορά ...γιατί αυτα τα μικρούλια έχουν απίστευτη αντίληψη και εκμεταλεύονται καταστάσεις. Σε μένα μου βγάζει το λάδι ...στον μπαμπά της, κυρία!!! Ο καλός μου , μου λεει οτι ξέρει οτι θα της περάσει το δικό της , οτι θα της κάνω ολα τα χατήρια γιαυτό με παιδεύει έτσι!

Στο μεταξύ λέγαμε οτι ο μεγάλος είναι πολύ τρυφερός και μαλαγάνας και απίστευτος σε όλα του με ευφυία μεγαλύτερη απο αυτή της ηλικίας του.Αλλά η μικρή έχει άλλο ταμπεραμέντο. Ένα παιδί το ίδιο αγαπησιάρικο αλλα και δυναμικό ταυτόχρονα, πανέξυπνη αλλα και πονηρή, τσαούσα και τσαχπίνα!!! Γυναίκα με τα όλα της...οχι παίζουμε!!!!

Αχ κουκλίτσα μου, μου έχεις πάρει τα μυαλά...τίποτα δεν μου έμεινε πια γιός και κόρη με κάνετε οτι θέλετε!!!!

Τώρα με τον καλό μου , μόνο μεταμεσονύχτια μπορούμε να βλεπόμαστε...(οταν δεν μας παίρνει ο ύπνος στην αναμονή), οπως χθες βράδυ...και σήμερα ...αχ σήμερα...δεν ανοίγουν τα ματάκια μου ...τι να σου κάνει ενας φραπές οταν έχεις κοιμηθεί τοσο λίγο και τρέχεις απο το πρωί μέχρι το βράδυ?