Τα παιδιά, τα μεγάλα θύματα της κοινωνίας μας.
Διαβάζοντας το πρόβλημα της Αλκυoνης, ξεπρόβαλλε ξανά μπροστά μου ενα απο τα κυριότερα προβλήματα της εποχής.
Η βία που απλώνει τα πλοκάμια της με κάθε μορφή. Η βία που έχει πάρει ανησυχητικές διαστάσεις σε σημείο να απειλεί τις παιδικές ψυχές περισσότερο απο ποτέ.
Το γεγονός οτι τα ΜΜΕ προβάλλουν συνέχεια, ανεξέλεκτα, σκηνές βίας, έχει συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό στην κακοποίηση των παιδικών ψυχών.Τι πρότυπα έχουν τα παιδιά μας? Η ψυχοκοινωνική τους ανάπτυξη πως διασφαλίζεται? Είναι δυνατόν να μην αναπαράγουν αυτό που εισπράττουν καθημερινά ? Τα παιδικά μυαλά βομβαρδίζονται απο τις ανοησίες και την χυδαιότητα των ενηλίκων οι οποίοι καταστρέφουν συνειδητά την αθωωτητά τους. Παθητικοί τηλεθεατές είναι τα παιδιά μας που μετατρέπονται σε μπερδεμένου εφήβους.
Οι γονείς ? Δυστυχώς είμαστε οι μεγάλοι απόντες. Κάποτε υπήρχε έστω η μητέρα στο σπίτι....τώρα τι ? Πόσο με τρομάζει αυτό! Θα μπορέσω να σταθώ σωστά δίπλα στο παιδί μου ? Θα μπορέσω να το προφυλλάξω απο τους κινδύνους που καραδοκούν ?
Θα μπορέσω να του δώσω τα εφόδια να γίνει ένας υγιής άνθρωπος , με ότι σημασία έχει αυτή η λέξη. Υγιής σωματικά, πνευματικά, συναισθηματικά. Γυρνάμε καθημερινά στις 07.00 το απόγευμα σπίτι, στην καλύτερη περίπτωση. Ο μικρός κοιμάται γύρω στις 09.00. Δύο ώρες μένουν, στις οποίες και εκείνος και εμείς είμαστε κουρασμένοι......
Πόσο φοβάμαι!
Η βία που απλώνει τα πλοκάμια της με κάθε μορφή. Η βία που έχει πάρει ανησυχητικές διαστάσεις σε σημείο να απειλεί τις παιδικές ψυχές περισσότερο απο ποτέ.
Το γεγονός οτι τα ΜΜΕ προβάλλουν συνέχεια, ανεξέλεκτα, σκηνές βίας, έχει συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό στην κακοποίηση των παιδικών ψυχών.Τι πρότυπα έχουν τα παιδιά μας? Η ψυχοκοινωνική τους ανάπτυξη πως διασφαλίζεται? Είναι δυνατόν να μην αναπαράγουν αυτό που εισπράττουν καθημερινά ? Τα παιδικά μυαλά βομβαρδίζονται απο τις ανοησίες και την χυδαιότητα των ενηλίκων οι οποίοι καταστρέφουν συνειδητά την αθωωτητά τους. Παθητικοί τηλεθεατές είναι τα παιδιά μας που μετατρέπονται σε μπερδεμένου εφήβους.
Οι γονείς ? Δυστυχώς είμαστε οι μεγάλοι απόντες. Κάποτε υπήρχε έστω η μητέρα στο σπίτι....τώρα τι ? Πόσο με τρομάζει αυτό! Θα μπορέσω να σταθώ σωστά δίπλα στο παιδί μου ? Θα μπορέσω να το προφυλλάξω απο τους κινδύνους που καραδοκούν ?
Θα μπορέσω να του δώσω τα εφόδια να γίνει ένας υγιής άνθρωπος , με ότι σημασία έχει αυτή η λέξη. Υγιής σωματικά, πνευματικά, συναισθηματικά. Γυρνάμε καθημερινά στις 07.00 το απόγευμα σπίτι, στην καλύτερη περίπτωση. Ο μικρός κοιμάται γύρω στις 09.00. Δύο ώρες μένουν, στις οποίες και εκείνος και εμείς είμαστε κουρασμένοι......
Πόσο φοβάμαι!
αναρτήθηκε από το χρήστη AVRA στις
2:08 μ.μ.
20 σχόλια:
Κι εμένα με φοβίζει ακριβώς το ίδιο...κι ας μην έχω γίνει ακόμα μάνα....
Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο "άθλημα" η ανατροφή ενός παιδιού. Προσπαθώ πάντως να θυμάμαι πως θέλω να μεγαλώσω την κόρη μου με τέτοιο τρόπο ώστε να ακολουθήσει το δικό της δρόμο στη ζωή, να της επιτρέψω να πετάξει κάποτε με τα δικά της φτερά...
δύσκολα τα πράγματα...
Δεν ξέρω Αυρούλα δεν έχω παιδιά αλλά υπήρξα παιδί και κατάλαβα ότι οι γονείς τα ακρωτηριάζουν από κούνια τσακίζοντας τον αυθορμητισμό τους και την φαντασία.
Πάντως θέλει προσπάθεια πολύ από μέρος των γονιών.Πρώτα,γιατί ακόμα και να έχουν την καλή διάθεση και τον χρόνο τα ίδια τα παιδιά δεν θέλουν να διαφέρουν από τα υπόλοιπα.Με συνέπεια να θέλουν ότι και τα άλλα παιδιά,κινητό,πλέι στέισιον,τηλεόραση.
Η καθημερινότητα ειναι ένα καρκίνομα που τρώει κάθε είδους σχέσεις και ιδιαιτερα τις οικογενειακές..Τα παιδιά όλη μέρα σχολεία φροντιστήρια ωδεία για να βρούν στο μέλλον δουλεια (λέμε τωρα) και οι γόνεις όλη μέρα στην δουλειά για να καλύψουν όλα αυτά. Και τελικά μένουν πίσω στην διαπαιδαγώγηση του παιδιού.Πρέπει οι γονεις να αφιερώνουν περισσότερο χρόνο στα παιδιά..
Τους ίδιους φόβους έχουμε όλοι για τα παιδιά μας ...έξω τα πράγματα έχουν γίνει πολύ άγρια , οι γονείς απόντες ή αδιάφοροι , το ίδιο και οι δάσκαλοι στα σχολεία που απλά πνίγουν το θέμα , η κοινωνία επίσης αδιάφορη ...τρέμω στην ιδέα.
Αυτή η αδιαφορία που επικρατεί με τρελένει.Δύσκολα τα πράγματα!
@ γοργονιτσα, ειναι πολυ δυσκολα τα πραγματα...
@ 3PAD, ετσι πρεπει να μεγαλωνουμε τα παιδια , χωρις να ασφυκτιουν αλλα ο φοβος για τους κινδυνους ειναι πολυ μεγαλος....και ισως να ειναι τροχοπεδη.
@ ειναι ασκαρ ..ειναι!
@ μαραμενα συκα το να βρεθει η χρυση τομη δεν ειναι ευκολο , το ξερω.Ο δικος μου ειναι μικρος ακομη αλλα το βλεπω απο το κοινωνικο μου περιβαλλον.Οσοι εχουν παιδια μεγαλυτερα των 10 ετων κοντευουν να τρελαθουν!
@ τρελοφαντασμενη μου εχουν
αλλαξει πολυ τα πραγματα.Απο τις μικρες μου ξαδερφες απεχω μονο 15 χρονια και οι διαφορες του τοτε και του τωρα ειναι τεραστιες!
@ τασουλα μου, ξερεις ποσα κακα παραδειγματα εχω στο μυαλο μου? Σκετη απογοητευση...αστα!
Κάθε παιδί εχει την δική του προσωπικότητα κι ας τα έχει γεννήσει η ίδια μάνα.Βλεπουμε τόσα διαφορετικά αδέλφια.
Οι αρχές που δίνονται μέσα σε μια οικογένεια είναι οι ίδιες, αλλά σημαντικοί παράγοντες εντέλει είναι η ψυχοσύνθεση, το IQ και τόσα άλλα με τα οποία γεννιέται ένας ανθρωπος και συνθέτουν μια ύπαρξη.
Εκεί νομίζω δεν μπορούν να επεμβουν οι γονείς.
Κατά τη γνώμη μου ενας κατα συρροη εγκληματίας, εκτός από κάποιες περιπτώσεις,δεν γίνεται εγκληματίας από τη ζωή, τους ανθρώπους και τις καταστάσεις.Γεννιέται.
Και να μην ακούω σαχλαμαρίτσες, ότι αν παίξω δυο ώρες με το παιδί μου και δεν παίξω 22, αύριο-μεθαύριο θα σκοτώνει, θα το ρίξει στα ναρκωτικά και δεν ξέρω τι άλλο θα κάνει.
Έχω δει αξιόλογους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ από γονεις που δεν έπρεπε να γίνουν καν γονείς.
Χαλάρωσε και απόλαυσε τα όμορφα αυτά χρόνια του μικρού σου.
Φιλιά.
Άστα να πάνε... Που να δεις τι φόβους έχω εγώ για το δικό μου το μικρό...
Πω πω, το διαβασα κι εγώ το πόστ της Αλκυόνης και είναι από τις λίγες φορές που κι εγώ δέν ξέρω τί θα έκανα...μάλλον θα πλήρωνα νομίζω.
Τα ξέρω και από τους μαθητές μου, να σας πώ το πιό απλό?? Μία μέρα που ρώτησα ένα παιδάκι γιατί έκανε μία ώρα κοπάνα, μου είπε "Γιατί κατουρήθηκα".
Μα καλά, του λέω, δέν πάς τουαλέττα??? Ολόκληρος άντρας???
"Κυρία", μου λέει, "είστε σοβαρή???" Να πατήσω στην τουαλέττα??
Είναι μαζεμένοι όλοι οι μάγκες του σχολείου, καπνίζουν ( αδιάφορο), μας χτυπάνε, μας παίρνουν τα λεφτά και μας βρίζουν...
Χτύπαγα το κεφάλι μου στον τοίχο μετά...
Είναι 12 χρονών...
Δεν έχω ακόμα δικό μου παιδί, αλλά ο αδερφός μου είναι μόλις 13 και φοβάμαι για το πως θα μεγαλώσει..
Όσο για το προηγούμενο post: αν είναι δυνατών!!
Δώσε όσα μπορείς. Το παιδί σου θα βρει το δρόμο. Εντάξει, το παραδέχομαι. Εμείς μεγαλώσαμε με τη μάνα μας. Τα παιδιά μας, με τη γιαγιά και τον παππού. Τα παιδιά τους, ποιος ξέρει πώς. Το "σπίτι" έχει μεγάλη σημασία. Κι εκείνο το δίωρο, που μπορείς -από ανάγκη- να δώσεις, είναι αρκετό. Το παιδί, είναι παιδί -δεν είναι χαζό. Καταλαβαίνει. Άκουσέ με. Άκουσε κάποιον που δίνει, αναγκαστικά, στην κόρη του, τρεις ώρες τη βδομάδα.
@ amo η προσωπικοτητα του παιδιου παιζει μεγαλο ρολο.Οπως πολυ σωστα ειπες δυο αδερφια και ομως συνηθως δεν ειναι ιδια.Η προσωπικοτητα , η οικογενεια, το ευρυτερο κοινωνικο περιβαλλον και το σχολειο ειναι οι παραγοντες που συντελλουν στη διαπαιδαγωση τους και στην αναπτυξη τους. Ειναι αληθεια οτι και εγω γνωριζω πολυ ''κακα'' παιδια τα οποια εχουν αξιολογους γονεις και παιδια διαμαντια απο οικογενειες που δεν αξιζουν ουτε να τις φτυσεις! Τι να πεις!!
@ καταλαβαινω Αγγελε πολυ καλα!
@ πατσιουρι σοβαρολογεις? και εσυ σαν εκπαιδευτικος ενημερωσες το σχολειο ή το συλλογο γονεων και κηδεμονων ?
@ stefy , βρισκεται και σε δυσκολη ηλικια, αρχιζει η εφηβεια του....!
@ διαστηματα , ευχομαι να ειναι αρκετο αυτο το διωρο...το ευχομαι και το ελπιζω!
Νομίζω πως σαν γονείς πρέπει να νιωθουμε και να επισημαίνουμε τους κινδύνους χωρίς να δημιουργούμε φοβικές καταστάσεις.
Ακουγα μια μαμα να μιλάει στο παιδί της για τα ναρκωτικά παρουσιάζοντας τους ναρκομανείς σαν τέρατα ώστε το παιδί να φοβηθεί όπως μου είπε και να μεινει μακριά. Δεν σκέφτηκε βέβαια πως αν προσσεγγίσει το παιδί κάποιος από αυτό το κύκλωμα και η εικόνα του δεν μοιάζει καθόλου με αυτή που του έδινε η μαμά του, ίσως το παιδί μετα την ανατροπή αυτή αμφισβητήσει την όλη στάση της μαμας απέναντι στο ζήτημα.
Οσο περισσότερο φοβόμαστε τόσο περισσοτερο συναισθηματικά είναι τα επιχειρήματά μας και τόσο πιο ευάλωτα στην ανατροπή ,την αμφισβήτηση και τελικά την διάψευση από κάποιον που γνωρίζει να χειρίζεται συναισθηματικά τους άλλους.
Είναι νομίζω σημαντικό να ασκηθούμε και εμεις και τα παιδιά μας στον λογικό χειρισμό ζητημάτων που θεωρούμε ότι εγκυμονούν κινδύνους.
Αλλο πράγμα να δείξουμε στο παιδί τι "φοβόμαστε" και άλλο τι είναι επικίνδυνο.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
@ padrazo o πανικος ειναι κακος συμβουλος ... αλλα η ανησυχεια ...ανησυχεια
Σε πληροφορώ πως το ήξεραν όλοι! Όλοι μα όλοι!
Αλλά φαίνεται κοστίζει πολύ στο κράτος και τους δήμους αντί για...αγροφύλακες να προσλάβει έναν έστω σεκιούριτι για το κάθε σχολείο, ή έστω να την αναλάβουν οι καθηγητές αυτή τη δουλειά, την εκκαθάριση της τουαλέττας....
Μετά θυμήθηκα πως σε ένα από τα σχολεία που είχα περάσει όταν πήγαινα κι εγώ σχολείο...υπήρχε ένα παρόμοιο θεματάκι με την τουαλέττα, πολύ απλά ΔΕΝ πηγαίναμε...ΠΟΤΕ.
χωρίς να θέλω να σε "τρομάξω" μιλάς για απόντες γονείς..
αν εξαιρέσουμε στην περίπτωσή μου τον πατέρα που είναι παρών -μένει κοντά μας- αλλά απών σ ότι αφορά οποιοδήποτε ενδιαφέρον...είναι η δουλειά μου τέτοια που δεν λείπω απ το σπίτι,τουλάχιστον όχι πολλές ώρες και όχι ώρες που ο γιός μου είναι σπίτι....
Το γραψα και στο μπλογκ μου τα πράγματα προς το παρόν ηρέμησαν,αλλά χρειάστηκε να κάνω ότι θα έκανε ένας άντρας...
πχ ο πατέρας του...
ας ελπίσουμε πως τέλειωσαν όλα
@ AΛΚΥΟΝΗ μου, δεν το ειπα με σκοπο να δειξω καποιον προσωπικα.Αναφερομαι σε ολους μας και κυριως στον εαυτο μου.Με τα ωραρια που δουλεουμε οι περισσοτεροι αυτο εχει γινει πλεον αναγκαιο κακο.Αν εσυ καταφερνεις να δουλευεις λιγοτερες ωρες ειναι οτι καλυτερο...! Ελπιζω να τελειωσουν ολα συντομα.
@ πατσιουρακι μου δεν ειχα αμφιβολια οτι το γνωριζαν ολοι , αλλα ειναι τρομερο που κανενας δεν παιρνει πρωτοβουλια.
Δημοσίευση σχολίου
Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]
<< Αρχική σελίδα