Οταν...
Όταν....
Οταν οι λέξεις σχηματίζονται δύσκολα. Οταν δεν μπορείς να εξηγήσεις ουτε να δικαιολογήσεις τις καταστάσεις .Οταν πληγώνονται οι ανθρωποι που αγαπας. Όταν απογοητεύεσαι απο τους ίδιους ανθρώπους .
Τότε....
Τότε οι κουβέντες δεν έχουν νόημα. Τότε ένας κόμπος στέκεται στο λαιμό. Τότε αποξενώνεσαι. Τότε διαλέγεις την μοναξιά. Μέχρι πότε όμως ?
Τους φίλους λένε τους διαλέγεις , τους συγγενείς απλά τους φορτώνεσαι. Ακόμη και αυτό δεν ανήκει στα στάνταρντ. Συχνά φορτώνεσαι ‘’φίλους’’ και ακόμη συχνότερα επιλέγεις να κόψεις την επικοινωνία με τους ... εξ αίματος.
Όπως και να έχει το θέμα, πονάει. Αναρωτιέμαι , πόσο εύκολο ειναι να μαθαίνεις, να συνηθίζεις, να γίνεσαι χοντρόπετσος. Δεν πιστεύω αυτούς που λένε το αντίθετο. Αν όντως ίσχυε κάτι τέτοιο δεν θα το συζητούσαν καν.Οταν μπαίνεις στη διαδικασία να ξεστομίζεις βαρύγδουπες κουβέντες, αυτό, απο μόνο του βρωμάει. Δεν συνηθίζεται....
Οταν οι λέξεις σχηματίζονται δύσκολα. Οταν δεν μπορείς να εξηγήσεις ουτε να δικαιολογήσεις τις καταστάσεις .Οταν πληγώνονται οι ανθρωποι που αγαπας. Όταν απογοητεύεσαι απο τους ίδιους ανθρώπους .
Τότε....
Τότε οι κουβέντες δεν έχουν νόημα. Τότε ένας κόμπος στέκεται στο λαιμό. Τότε αποξενώνεσαι. Τότε διαλέγεις την μοναξιά. Μέχρι πότε όμως ?
Τους φίλους λένε τους διαλέγεις , τους συγγενείς απλά τους φορτώνεσαι. Ακόμη και αυτό δεν ανήκει στα στάνταρντ. Συχνά φορτώνεσαι ‘’φίλους’’ και ακόμη συχνότερα επιλέγεις να κόψεις την επικοινωνία με τους ... εξ αίματος.
Όπως και να έχει το θέμα, πονάει. Αναρωτιέμαι , πόσο εύκολο ειναι να μαθαίνεις, να συνηθίζεις, να γίνεσαι χοντρόπετσος. Δεν πιστεύω αυτούς που λένε το αντίθετο. Αν όντως ίσχυε κάτι τέτοιο δεν θα το συζητούσαν καν.Οταν μπαίνεις στη διαδικασία να ξεστομίζεις βαρύγδουπες κουβέντες, αυτό, απο μόνο του βρωμάει. Δεν συνηθίζεται....
αναρτήθηκε από το χρήστη AVRA στις
2:39 μ.μ.
16 σχόλια:
Δεν ξέρω, αν συνηθίζεται. Ή μάλλον συνηθίζεται -και το μαστίγωμα το συνηθίζεις-, αλλά πάντα πονάει. Ναι, τελικά αυτό που συνηθίζουμε μεγαλώνοντας, είναι ο ίδιος ο πόνος.
Για τους φίλους και τους συγγενείς μην το ξαναπείς, το έχω ζήσει για τα καλά, τόσα χρόνια αυτοσυντηρούμενος και αυτοδημιούργητος με τόσο γαμήσι στην πλάτη μου να πατήσω στα πόδια μου. Όποιος κόβει δεσμούς με συγγενείς καλά κάνει, επειδή κάτι του έκαναν που έπρεπε.
Πονάει, αλλά το δέχεσαι εν τέλει.
@ synas, δεν νομιζω οτι συνηθιζεται ακριβως ο πονος απλα σφιγγουμε τα δονται και το παιρνουμε αποφαση.
@ δειμο, εχω κουραστει, ειδικα με τους συγγενεις .... ναι κατα καποιο τροπο το δεχεσαι, το παιρνεις αποφαση.
avra
Αυτό είναι να το πάρουμε απόφαση.Εχοντας περάσει διάφορα με ανθρώπους που δεν μπορώ να βγάλω απο την ζωή μου στις χοντράδες γυρνάω και βλέπω όλα τα όμορφα που έχω και εκεί χαμογελάω.Με κουράζει πια αυτό αλλά δυστηχώς υπάρχουν και αυτοί..
Μπρρρρρρ..κάτι έχουν οι συγγενείς στην Ελλάδα!όλοι απαιτούν και θεωρούν δεδομένοι την εκτίμηση και την προσφορά(πράγμα παράξενο,είναι πάντα μονόδρομος).Κανένας όμως δεν κάνει κάτι για να την κερδίσει.
Λίγο πολύ είναι όλοι έτσι,υπάρχουν οι ευα'ισθητοι και οι σκληρόπετσοι.Οι πάρε και οι δώσε.Μην χαλας τον εαυτό σου.
Οι δικοί μου παράδειγμα όταν έκελισε το πορτοφόλι εξαφανηστηκαν με αλαφρά πηδηματάκια.Και είναι πολύ καλύτερη η ζωή μου έτσι.
Χοντρόπετσος γεννιέσαι δε γίνεσαι!
Δε το συνηθίζεις ποτέ!
Φιλιά :))
Α[πορώ Αυρούλα μου γιατί προβλημαίζεσαι ακόμα για τους συγγενείς...είναι πολύ μικρή και σκληρή η ζωή και τρομερά πολύτιμος ο ελεύθερος χρόνος μας για να ασχολούμαστε ΚΑΙ μαζί τους...
Με τους φίλους είναι λίγο πιό πολύπλοκο...γιατί δέν υπάρχει ειδικός κανόνας αντιμετώπισης...ότι αξίζει ο καθένας πρέπει και να παίρνει, ακριβώς.
Και εσύ είσαι πανέξυπνη γυναίκα, νομίζω πως καταλαβαίνεις τί αξίζει ο καθένας, φιλάκια...
Ξέκοψε με όποιον σε πικραίνει ή σε χαλάει ψυχολογικά χωρίς ενοχές…
Είναι καλό να ξεκαθαρίζουμε στη ζωή μας και να κρατάμε γύρω μας μόνο τους ανθρώπους που μας αγαπάνε , μας καταλαβαίνουν και μας νιώθουν.
Συγγενείς ή φίλοι μη κάνεις εξαιρέσεις !
εγω πάντως δεν μπορώ να το συνηθίσω με τίποτα και όλοι μου λένε οτι καλά θα κάνω να γίνω χοντροπετση...
Από κάποια ηλικία και μετά και εφόσον φας κάποια "χαστούκια", αρχίζεις να γίνεσαι χοντρόπετσος.
Τότε δεν θέλει πολλή προσπάθεια.
Η ζωή για τους ευαίσθητους έχει πολλά διλλήματα. Για τους χοντρόπετσους, ελάχιστα. Και το κακό είναι, πως αν δεν είσαι από τη φύση σου, δεν γίνεσαι εύκολα χοντρόπετσος.
Η ζωή είναι κυλάει πολύ γρήγορα για να αφήσουμε να μας θλίβουνε οι απογοητεύσεις.
Δεν υπάρχουν έτοιμες λύσεις. Το κόψιμο-μαχαίρι στις σχέσεις που μας πληγώνουν είναι σχεδόν υποχρεωτικό (είτε είναι συγγενικές, είτε φιλικές, είτε και επαγγελματικές αν χρειαστεί...)
Να εξωτερικεύεις το θυμό σου και την οργή εκεί όπου χρειάζεται - αν τα κρατήσεις μέσα σου, στο τέλος θα ξεσπάσεις σε αυτούς που είναι δίπλα σου.
Μια καλή εξήγηση του στυλ "αυτή η συμπεριφορά δεν ήταν αυτό που περίμενα" είναι πάντοτε καλός τρόπος αντιμετώπισης. Και φυσικά, θα πρέπει να περιμένεις από τους ανθρώπους που είναι δίπλα σου όχι μόνο τον καλό τους εαυτό, αλλά και τον ανάποδο - όλοι μας έχουμε κι αυτή την πλευρά.
Εγώ συνήθως είμαι πολύ αναίσθητη, σε σημείο αηδίας ώρες ώρες. Πάντως σίγουρα δεν μπορώ να στεναχωριέμαι για τις βλακείες τον άλλον.
Φυσικά δεν είναι καθόλου εύκολο αν αυτούς του αλλους τους αγαπάς πολύ!
@ τασουλα μου η αληθεια ειναι οτι θελει αισιοδοξια και θετικη σταση ζωης ετσι το ξεπερνας, το ξερω.Ομως πολλες φορες στην πραξη ειναι δυκολοτερα απο οτι στα λογια.
@ μαραμενα συκα στην δικια μου περιπτωση υπαρχουν 2 κατηγοριες ''κακων'' συγγενων: 1) αυτοι που εχουν ξεχασει οτι μας ενωνει το ιδιο αιμα και φερονται οσο πιο σκατενια γινεται...Τον τυπο ομως αυτον τον εχω φατσα καρτα στο χωρο εργασιας καθημερινα και οπως καταλαβαινεις δυσκολευομαι να τον διαγραψω απο τη ζωη μου.
2) αυτοι που νομιζουν οτι επειδη ειναι συγγενεις τους οφειλεις.Οφειλεις να τους νταντευεις , να τους πληρωνεις, να εισαι παντα εκει οταν ιδιοι ειναι αποντες! Αυτοι που θελουν να σε ξεζουμιζουν .Να ρουφανε την ενεργεια σου.Και δυστυχως ανηκουν στον πολυ στενο οικογενειακο κυκλο.
και ειναι και ολοι οι υπολοιποι που αγαπας και σε αγαπανε αλλα καμια φορα συμβαινουν και παρεξηγησεις ...ελπιζω μικρες και ασημαντες...που στη προκειμενη περιπτωση η αληθεια ειναι οτι στεναχωρηθηκα πολυ και σε αυτο το περιστατικο οφειλεται η υπαρξη του ποστ.
@ ασκαρ το παλευω αλλα δεν πετυχαινει αρα μαλλον εχεις δικιο
@ πατσιουρι μου δινω σημασια γιατι για μενα ο οικογενειακος κυκλος ειναι πολυ σημαντικος.Θεωρω οτι ως ενα βαθμο ειναι το αλφα και το ωμεγα.Μαλλονπρεπει να αρχισω να αναθεωρω :-(
οι φιλοι ναι, εχουν και αυτοι την πολυπλοκοτητα τους.Τελικα τιποτα δεν ειναι ευκολο και μου τη δινει. Νιωθω κουρασμενη....
@ θαλασσομπερδεμενη συμφωνω
@ τρελοφαντασμενη, η δυσκολια βρισκεται στο γεγονος οτι υπαρχουν αισθηματα αφενως, πολλα ''πρεπει'' αφετερου...Παντα ειμουν δεσμια των ''πρεπει''. Βεβαια μεγαλο κοριτσι ειμαι πλεον, κακως που δεν εχω απογκιστρωθει απο ολα αυτα!
@ τριλιαν , καταλαβαινω πολυ καλα τι εννοεις...
@ amo, να εχω κατι να περιμενω τοτε..:-P
@ anna μου , καλως την! να ζησετε!
ειπαμε σιγα σιγα θα μαθω!
@ αλλιτνιλ , οχι οταν υπαρχουν αισθηματα δεν ειναι καθολου ευκολο...!
Δημοσίευση σχολίου
Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]
<< Αρχική σελίδα