μικρά , καθημερινά

Σήμερα ξύπνησα βαριά....το κορμί μου μολύβι....κουβαλώ τόση κούραση που είναι άξιο απορίας. Είναι μόνο μια βδομάδα που γύρισα απο τις διακοπές , πότε πρόλαβα να κουραστώ ?
Γεγονός είναι οτι κακοκοιμάμαι αυτή την εποχή (2,5 χρόνια τώρα, τι πρωτότυπο!!) .
Ειδικά αυτή την περίοδο έχουμε βγει εκτός προγράμματος. Οσο να 'ναι, στις διακοπές το θέμα ύπνος, ακόμη και για παντρεμένους με παιδιά....χαλαρώνει. Αλλωστε απο την Παρασκευή ως την Δευτέρα είμουν ολα τα βράδια αγκαλιά με το τηλέφωνο και την τηλεόραση να παίζει, προκειμένου να σιγουρευτούμε οτι είναι όλοι καλά στην υγεία τους. Προχθές όμως ο μικρός ήταν πολύ ανήσυχος και κοιμήθηκα όλες και όλες δύο ώρες......, τι να σου κάνει λοιπόν αυτό το κορμάκι , αν του λείπει ύπνος, δεν μπορεί να ορθοποδήσει.
Επόμενη απορία είναι πως γίνεται ταυτόχρονα με όσα συμβαίνουν (φωτιές/εκλογικές αναμετρήσεις βλακείας και ασυδοσίας/με τόσα νεύρα για το γενικότερο μπάχαλο/τόνους κούρασης/και μια υποψία πονοκεφάλου να με περιτριγυρίζει) να πλέω σε πελάγη ευτυχίας.....

Νιώθω ομως καλά, χαιρετάω τους άντρες μου το πρωί , με φιλάνε , με αγκαλιάζουν και ξεχνάω τα πάντα, κούραση , νεύρα, άγχη...Κάνω πονηρά σχέδια για τον μεγάλο, καμαρώνω τον μικρό , ετοιμάζομαι και φτάνω στο γραφειο για μια απο τα ίδια...αλλά δεν με ενοχλεί....

Φτου μου!

..μια φορά και εναν καιρό...

Ηταν μια φορά και εναν καιρό μια περιοχή πευκόφυτη. Ενας παράδεισος κτισμένος στους πρόποδες του βουνού μέσα σε μια κοιλάδα όπου ρέει ο Αλφειός ποταμός. Κατάφυτος με πεύκα , καρυδιές , πλατάνια. .....Αυτή ήταν η Ολυμπία....

Το μέρος που πέρασα σαν παιδί ανέμελες καλοκαιρινές διακοπές. Κάθε χρόνο, ολο τον Αύγουστο, για περισσότερα απο δεκαπέντε χρόνια. Ακόμη και τώρα που κατεβαίνω για μια -δυο μέρες, οταν πιάνουμε τα όρια του Ν.Ηλείας καταλαβαίνουμε αμέσως την διαφορά. Η μυρωδία του πεύκου γαργαλάει τα ρουθούνια μας και το δυνατό καλοκαιρινό φως παίζει με τις σκιές απο τα πυκνά φυλλώματα των δέντρων. Τότε με πιάνει μια ανατριχίλα, ένα ρίγος , μια γλυκιά συγκίνηση, ξαναγίνομαι παιδί. Το μυαλό μου κατακλύζουν εικόνες της γιαγιάς και του παππού να μας περιμένουν στην πόρτα ... Λίγο πριν μπούμε στο χωριό, στο γιοφύρι ο μπαμπάς ξεκίναγε τα κορναρίσματα, οταν δε, περνάγαμε την τελευταία στροφή, δεν κρατιόμασταν , η αδερφη μου και εγω , ξεφωνίζαμε σαν μεθυσμένες.Μεθυσμένες απο χαρά που μπροστά μας προβάλλανε οι φιγούρες των αγαπημένων μας προσώπων.
Μπαίνοντας στην δεκαετία των είκοσι πήγαινα όλο και πιο αραιά. Κέρδιζαν τα νησάκια με το αμόρε και την παλιοπαρέα αλλα έστω και μια φορά το χρόνο κατέβαινα στο χωριό.
Τελευταία φορά αντίικρυσα την απαράμιλλη αυτή ομορφιά την περασμένη Τρίτη. Οκτώ μέρες πριν. Πέμπτη αργά το βράδυ ξεκινήσαμε την επιστροφή. Παρασκευή πρωι μας βρίσκει εμάς στην Αθήνα και την Ηλεία σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Η φωτιά έφτανε όλο και πιο κοντά . Δεν πιστεύαμε ομως οτι θα φτάσει στο χωριό. Τα πρώτα γνώριμα και αγαπημένα μέρη άρχισαν να γίνονται πρώτη είδηση στα κανάλια.
Φλέγονται, η Ζαχάρω , ο Καιάφας , τα χωριά γύρω απο την Κρέστενα. Σάββατο πρωί με είχαν ζώσει τα φίδια. Οι γονείς μου, οι θείες μου , τα ξαδέρφια ήταν ακόμη κάτω. Οταν η φωτιά την Κυριακή το πρωί γύρισε και άρχισε να καίει το επάνω μέρος του χωριού τρελαθήκαμε. Πλάτανος, Πελόπιο και ο αρχαιολογικός χώρος της Αρχαίας Ολυμπίας ....Οι δικοί μου επιστρέφουν όπως-όπως ,με παρακάμψεις εφόσον οι δρόμοι δεν είναι όλοι ανοικτοί. Περνάνε δίπλα απο τις φλόγες ή σε άλλα σημεία δίπλα απο τα αποκαίδια.Τίποτα δεν έχει μείνει όρθιο.....
Κυριακή μεσημέρι τηλεφωνούμε στον ξάδερφο που μένει μόνιμα στο χωριό. Η φωτιά έχει μπεί στην αυλή του και οι φλόγες ανεβαίνουν στην κεραμοσκεπή. Το χωριό βρίσκεται σε πύρινο κλοιό, οι φλόγες το γλείφουν γύρω-γύρω, το ίδιο και απέναντι απο το δικό μας σπίτι.
Οι κάτοικοι ευτυχώς δεν το είχαν εκγαταλείψει. Εσβησαν ΜΟΝΟΙ τους τις φωτιές απο τις αυλές των σπιτιών. Δεν εμφανίστηκε σε αυτές τις 4 μέρες που μαίνονται οι πυρκαγιές, ΟΥΤΕ ΕΝΑ πυροσβεστικό όχημα, ΟΥΤΕ ΕΝΑ αεροπλάνο, ΚΑΝΕΝΑΣ υπεύθυνος του κρατικού μηχανισμού....
Δόξα το Θεό το χωριουδάκι μου σώθηκε, προς το παρόν τουλάχιστον, γιατί στα γύρω μέρη έχουν ακόμη σοβάρο πρόβλημα.

Η αφήγηση ομως δεν μπορεί να τελειώσει με το ίδιο ύφος που ξεκίνησε. Δεν έζησαν όλοι αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Η ζωή μας κυλάει απο το κακό στο χειρότερο......για τα παιδιά μας και για τα εγγόνια μας το μέλλον φαντάζει εφιάλτης...Η Ολυμπία, ολόκληρη η Πελοπόννησος, ο κόσμος όλος, δεν θα είναι ποτέ πια ο ίδιος..!

oh no!

....επιστρέψαμε!

.

.

.

...πες μου οτι είναι ψέμα!
.

.

.

...μας κάνουν φάρσα, σωστά?

bye!

ραντεβού τέλος του μηνός!

επετειακό 4/8/06

Κλείνοντας ενα χρόνο στο χώρο των blogs, τα αισθήματα ποικίλουν.

Αν μου το έλεγε κανείς πριν 1 χρόνο οτι θα είχα τέτοιου είδους ενασχόληση, θα γέλαγα.

Κατά καιρούς έχω ενθουσιαστεί με την διαδικασία, που πολλές φορές είναι λυτρωτική, εχω πικραθεί με σχόλια και το κυριότερο εχω μείνει κατάπληκτη με τις μικροπρέπειες και τις κακίες που εχουν λάβει χώρα σε κάποια ιστολόγια. Εντάξει, το γνωστό οτι η μπλογκόσφαρα ειναι μια μικρογραφία της καθημερινότητας μας , τυχαίνει συχνά να μην το συνειδητοποιώ!

Γενικά η ενασχόληση με το blog με απελευθερώνει, ειδικά ομως εχει μειώσει την παραγωγικότητά μου, μια και μπλογκάρω κατα ενα 98% απο το χώρο εργασιάς. (τσιμουδιά ομως στο αφεντικό, οκ? :-))))) )

Με τα links μου είμαι ιδιαίτερα δεμένη. Οταν για κάποιο λόγο απέχω, νιώθω οτι χάνω ενα κομμάτι απο τα αγαπημένα μου ιστολόγια. Χαίρομαι που κάποιοι με επισκέπτονται σε καθημερινή βάση. Ετσι νιωθω και εγω κομμάτι απο την δική τους blogζωή.

Αν και εχω αρκετούς φίλους που τους ανοίγω την καρδιά μου , το ιστολόγιο βγάζει πολύ περισσότερη ψυχή. Σχεδόν τα ίδια πράγματα λίγο πολύ τα συζητώ και με την παρέα ( συχνά είμαι περισσότερο εξωστρεφής απο οτι πρέπει ). Παρ' ολα αυτα στο μπλογκ ξέροντας οτι προστατεύεσαι απο την ανωνυμία σου οσο να 'ναι ξεμπροστιάζεσαι ευκολότερα.

Κατά καιρούς έχω έντονη επιθυμία να γνωρίσω κάποιους απο εσάς, τους πιο αγαπημένους, αλλά μετά απο πολυ σκέψη έφτασα στο συμπέρασμα οτι και να μου δινόταν η ευκαιρία μεσα απο καποια μπλογκοσυνάντηση δεν θα το έκανα. Θα έχανα την ελευθερία που νιώθω τώρα να γράψω οτι αισθάνομαι. Θα λογόκρινα τα κείμενα γιατι θα γνώριζα τα προσωπά σας και δεν θα ήταν ποτε το ίδιο.

Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αλλα προς το παρόν το βρίσκω ευχάριστη εμπειρία ....και μάλλον θα μείνω λίγο ακόμη!

καλό μήνα!!

Οποιος δεν εχει ήδη ξεχυθεί στις θάλασσες, ήρθε ο καιρός να το κάνει!

.

..

...

καλό μας μήνα!

.

..

...

υ.γ.(ξαναμετράμε απο την αρχή για την επόμενη άδεια...

5 (εργάσιμες ) και σήμερα!!!)