Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 27, 2006

Παρένθετη Μητρότητα

Άκουσα χθες στην τηλεόραση για ενα ζητημα που με είχε προβληματίσει και στο παρελθόν.
Παρένθετη μητρότητα. Ενα δύσκολο θεμα. Ποιος μπορεί να παρει θέση?
Η επιστήμη και η νομοθεσία αποφάνθηκε. Είναι ομως τοσο απλο?

Ακούγεται η άποψη οτι γυναίκα μετατρέπεται σε μηχανή τεκνοποίησης.Αλήθεια αυτο ειναι το πρόβλημά μας ? Στη παρούσα φάση δεν με ενδιαφέρει και ιδιαίτερα.Επικεντρώνομαι στα ηθικά διλλήματα.

Απ'τη μια μεριά εχουμε ενα ζευγάρι που αγωνιά και υποφέρει διοτι σοβαρα προβληματα υγειας το εμποδίζει να φερει στο κοσμο ενα δικο του παιδί.
Απ'την αλλη εχουμε μια γυναίκα που θα δανείσει τη μήτρα της και θα φιλοξενήσει μεσα της ενα παιδι για εννεα μηνες. ΚΑΙ ΜΕΤΑ? Αυτη η γυναικα δεν εμπλέκεται συναισθηματικά ?
Ολοι γνωριζουμε και ειδικα οσες εχουμε γινει μητέρες τι σημαινει αυτο.Μην γελιόμαστε .Εχεις στα σπλαχνα σου ενα παιδι ακουει τους κτυπους της καρδιας σου και εσυ αισθανεσαι την καθε του κινηση.Μπορεις να αποκοπεις ξαφνικά?
Το παιδί μετα το πρώτο κλάμα και αφου βγει στον εξω κόσμο νιώθει απροστάτευτο.Χρειάζεται την αγκαλια του ανθρώπου που του έδωσε ζώη, να ακούσει τους ιδιους κτύπους καρδιας, να ακούσει την ιδια φωνή.

Δεν θέλω να πάρω θέση αλλα δεν κρύβω την αμφισβήτησή μου για το ολο θεμα.
Φοβάμαι για την έκβαση των γεγονότων απο εδω και στο εξής.....

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 20, 2006

ΠΟΣΤ ΑΝΕΥ ΤΙΤΛΟΥ

...και με πιάνει μια μελαγχολία....κλείσε κοριτσάκι τα βιβλία....60s. To θυμάστε ?

Ετοιμάζει μια μπορα εξω..!! Μ 'αρεσει? Δεν ξερω....Βαρέθηκα θέλω αλλαγή...Αλλα δεν το αντέχω το κρυο. Με πιάνει και μια μελαγχολία οταν μικραίνει η μέρα.Δεν το αντεχω να νυχτώνει απο τις πέντε το απόγευμα.Πέφτω σε κατάθλιψη.Χρειάζομαι ομως μια αλλαγή..Θα μου πεις αλλαξε τα μαλλια σου, την γκαρνταρομπα σου. Τσουκου ... δεν μου αρκει.
Μάλλον αν περναγε απο το χερι μου θα εκανα το εξης :

- 2 μηνες φθινόπωρο (κανονικό οχι τις βλακείες που εχουμε την τελευταία δεκαετία )
- 1 μηνα χειμώνα (βαρβάτο... χιόνια κλπ)
- 4 μηνες άνοιξη (επίσης κανονικη,λουλουδάκια ανθισμένα, πεταλουδίτσες, πουλάκια να κελαηδουν)
- 5 μηνες καλοκαίρι ( το πολυ μεχρι 33 βαθμους κελσιου)

Ποστ ασυνάρτητο ι... Είμαι σε αποδιοργάνωση αυτες τις μερες.Ισως γιαυτο.

Εχει μια κούραση τον τελευταίο καιρό..! Βρέχει εξάντληση...! Χιονίζει νυστα...!!

Αναρωτιέστε φαντάζομαι ...μα τι εχει πάρει ? ληγμένα ? τι πίνει αυτη και δεν μας δίνει ? και ολα τα σχετικα...!

Αναρωτιέμαι και εγω μαζι σας....

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 11, 2006

Ερωτας...Υπάρχει?

Το τελευταίο καιρό αναρωτιέμαι συχνα για τετοιους θέματα.Αναρωτιεμαι αν ειμαι αθεράπευτα ρομαντική, ή αφελής ή τελωσπαντων κολλημένη.

Διαπιστώνω, με μεγαλη ομολογουμένως απογοήτευση, οτι πλεον οι νέοι άνθρωποι δεν σκέφτονται την οικογένεια.Το ολο θέμα το απορρίπτουν. Τον παν ειναι η καριέρα, η καλοπέραση, το χρήμα.

Και εφτασα στο συμπέρασμα λοιπόν οτι οι άνθρωποι δεν ερωτεύονται.
Και οταν μιλάμε για έρωτα μιλάμε για έρωτα κανονικό.Μιλαμε για καταστάσεις χρώματος ροζ! Κόκκινες, κίτρινες πράσινες πεταλουδίτσες!Μελωδίες αγγελικές! Η καρδούλα να χοροπηδάει, να φεύγει απο την θεση της!

Και αναρωτιέμαι γαι αλλη μια φορά , αν υπήρχε έρωτας δεν θα υπήρχε και η λαχτάρα της οικογένειας? Ετσι δεν ολοκληρώνεται μια αγάπη.Και μην μου πει κανεις οτι αγάπη και έρωτας ειναι δυο διαφορετικά πράγματα.Το ίδιο ειναι, το ένα τρέφει το άλλο!

Οι περισσοτερες σχέσεις είναι εφήμερες , να περάσουμε καλα , να δοκιμάσουμε αυτό αλλα να πάρουμε και λιγο απο το άλλο... και απα πα πα να μην δεχτούμε ουτε μύγα στο σπαθί μας.Ο εγωισμός κυρίαρχος και πανταχού παρών.

Ολα αυτα τα σκέφτεται μια ερωτευμένη εδω και πολλα χρόνια, παντρεμένη λιγο λιγοτερα και μητέρα ενος αξιολατρευτου παιδιου.

Αν διαβάσετε το ποστ , δηλώστε την παρουσία σας..!
Δεκτά ολα τα σχόλια, ερωτευμένων και μη!!


ΥΓ : Σήμερα ειμαι χαρούμενη και ασχολούμαι με τον έρωτα διοτι εχουμε προοδους στο θεμα του παιδικού σταθμού.Ειχαμε λιγοτερα κλαματα.Ειδομεν.

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 06, 2006

Δυσκολες στιγμες

Ξεκίνησε ο παιδικος σταθμός.
Το παιδί υποφέρει.
Νιώθω οτι το κεφάλι μου θα σπάσει.
Δεν μπορώ να διώξω απο πάνω μου το φόβο.
Το φόβο αν προχωρώ σωστά.
Κλαίει ακατάπαυστα.Με ζητάει συνέχεια.
Δεν μπορώ ουτε να αλλάξω δωμάτιο.
Με πιάνουν ενοχές.Λες να νομίζει οτι τον εγκαταλείπω?
Ολοι μου λένε οτι ειναι η εβδομάδα της προσαρμογής.
Αν ομως το παιδί επηρεαστεί ψυχολογικά?
Γενικά ειναι χαρούμενο παιδί.
Τώρα ομως κλαίει συνέχεια και στον ύπνο του.
Τέταρτη μέρα σήμερα και δεν εχουν αλλαξει πολλά πράγματα.
Ισα- ίσα .
Χθες το βράδυ δεν κοιμηθήκαμε καθόλου.
Δεν μπορώ να ακούω συμβουλές.
Το εκτιμώ οτι ολοι προσπαθούν να με καθυσηχάσουν αλλα δεν βοηθάει.
Οταν τον βλέπω να υποφέρει σπαράζει η καρδια μου.
Μπορει καποιος να μου εγγυηθει οτι ολα θα πανε καλα?